Η θέση μας για τα επικουρικά ταμεία και τις συντάξεις.
Η επιδρομή στις επικουρικές συντάξεις είναι μέρος της γενικότερης αντιασφαλιστικής επίθεσης. Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ προχωρά σε μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις από 10% - 40% οι οποίες έρχονται να προστεθούν σε όσες επιβλήθηκαν από 1η Νοέμβρη και είναι 30% για το ποσό από 150€ και πάνω. Καρατομούν συντάξεις με στόχο να απαλλαγούν από την κρατική χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων που έχει προκύψει λόγω, των ελλειμμάτων που δημιούργησε η λεηλασία των αποθεματικών από αστικό κράτος και κεφάλαιο αλλά και γιατί έχουν γενικότερο σχεδιασμό για ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της λεηλασίας των αποθεματικών είναι ότι τα αποθεματικά αυτά για 30 περίπου χρόνια ήταν άτοκα και δεσμευμένα σε τράπεζες με πληθωρισμό που έτρεχε με 25% περίπου, όπως και το ότι από το 1979 που ιδρύθηκε το ΤΕΑΜ (σημερινό ΕΤΕΑΜ) μέχρι το 1983, οπότε και συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ, όλα τα ελλείμματα των συγχωνευμένων επικουρικών ταμείων φορτώθηκαν στο ΙΚΑ – ΤΕΑΜ. Ταυτόχρονα το ΙΚΑ – ΤΕΑΜ παραιτήθηκε και από τις τεράστιες ανείσπραχτες οφειλές των επιχειρήσεων που υπήρχαν μετά τη συγχώνευση προς τα ταμεία. Τα ελλείμματα των επικουρικών ταμείων δεν δημιουργήθηκαν μόνο από τη διασπάθιση των αποθεματικών από το κράτος αλλά και από την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαπαλλαγή, την ανεργία, τις μειώσεις μισθών, τη χρηματοδότηση του κλάδου υγείας και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για την οποία καμία ευθύνη δεν φέρουν οι εργαζόμενοι. Κάθε θέση εργασίας που χάνεται «στοιχίζει» 5000 € το χρόνο στα ασφαλιστικά ταμεία, μια γενικευμένη μείωση των μισθών οδηγεί σε απώλειες ύψους δισεκατομμυρίων ΕΥΡΩ το χρόνο, η εισφοροδιαφυγή μόνο για το ΙΚΑ ξεπερνάει τα 3,5 δις ΕΥΡΩ το χρόνο.
Οι θέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για τα επικουρικά ταμεία είναι οι εξής:
• Το πρόβλημα του συνταξιοδοτικού δεν είναι λογιστικό αλλά πολιτικό – ταξικό, δηλαδή δεν συνδέεται με το αν ένα ταμείο είναι εύρωστο οικονομικά ή όχι αλλά με τη στρατηγική του κεφαλαίου για απόσυρση του κράτους από κάθε μορφή εγγύησης και χρηματοδότησης των συντάξεων.
• Η θέση μας για τις επικουρικές συντάξεις έχει κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας (τεχνική – τεχνολογική πρόοδος, παραγωγικότητα εργασίας, κλπ)
• Οι ενοποιήσεις των ταμείων, χρησιμοποιούνται ως όχημα για την εξίσωση των συντάξεων προς τα κάτω, για την αύξηση των εργατικών εισφορών, την κατάργηση της κρατικής εγγύησης και χρηματοδότησης, τη δημιουργία επαγγελματικών ταμείων, τη στήριξη του κεφαλαίου μέσω της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους». Παλεύουμε για ενιαίο υποχρεωτικό καθολικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, υπηρεσίες υγείας να ενταχθούν στο ενιαίο καθολικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας – πρόνοιας που θα χρηματοδοτείται από κράτος και εργοδοσία.
• Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
• Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Να καταργηθούν οι αυξήσεις των εισφορών των εργαζομένων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια.
• Πλήρης κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό και από τη φορολογία της εργοδοσίας των ελλειμμάτων από τα μειωμένα έσοδα των ασφαλιστικών εισφορών, εξαιτίας της ανεργίας, των μειώσεων σε μισθούς κλπ.
• Γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες 55 για τις γυναίκες.
Υπαίτιοι για την οικονομική κατάσταση των ταμείων δεν είναι οι εργαζόμενοι, η λογική και η «χρησιμότητα» των αναλογιστικών μελετών, εστιάζουν σε λογιστικούς υπολογισμούς και όχι στον ταξικό χαρακτήρα των αντεργατικών επιλογών.
Μην παγιδευτούμε σε αποπροσανατολιστικά αιτήματα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού που εστιάζουν στο αν ένα ταμείο είναι «υγιές», προβάλλοντας σαν ασπίδα προστασίας τη μη συγχώνευση αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής επιλογής. Στον καπιταλισμό οποιαδήποτε αλλαγή στην οργάνωση, δομή και λειτουργία των επικουρικών ταμείων στόχο έχει την ένταξη τους στη στρατηγική του αστικού κράτους για μείωση των συντάξεων στο κατώτερο δυνατόν σημείο, απόσυρση της χρηματοδότησης του κράτους προς την κοινωνική ασφάλιση.
Η επιδρομή στις επικουρικές συντάξεις είναι μέρος της γενικότερης αντιασφαλιστικής επίθεσης. Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ προχωρά σε μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις από 10% - 40% οι οποίες έρχονται να προστεθούν σε όσες επιβλήθηκαν από 1η Νοέμβρη και είναι 30% για το ποσό από 150€ και πάνω. Καρατομούν συντάξεις με στόχο να απαλλαγούν από την κρατική χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων που έχει προκύψει λόγω, των ελλειμμάτων που δημιούργησε η λεηλασία των αποθεματικών από αστικό κράτος και κεφάλαιο αλλά και γιατί έχουν γενικότερο σχεδιασμό για ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της λεηλασίας των αποθεματικών είναι ότι τα αποθεματικά αυτά για 30 περίπου χρόνια ήταν άτοκα και δεσμευμένα σε τράπεζες με πληθωρισμό που έτρεχε με 25% περίπου, όπως και το ότι από το 1979 που ιδρύθηκε το ΤΕΑΜ (σημερινό ΕΤΕΑΜ) μέχρι το 1983, οπότε και συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ, όλα τα ελλείμματα των συγχωνευμένων επικουρικών ταμείων φορτώθηκαν στο ΙΚΑ – ΤΕΑΜ. Ταυτόχρονα το ΙΚΑ – ΤΕΑΜ παραιτήθηκε και από τις τεράστιες ανείσπραχτες οφειλές των επιχειρήσεων που υπήρχαν μετά τη συγχώνευση προς τα ταμεία. Τα ελλείμματα των επικουρικών ταμείων δεν δημιουργήθηκαν μόνο από τη διασπάθιση των αποθεματικών από το κράτος αλλά και από την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαπαλλαγή, την ανεργία, τις μειώσεις μισθών, τη χρηματοδότηση του κλάδου υγείας και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για την οποία καμία ευθύνη δεν φέρουν οι εργαζόμενοι. Κάθε θέση εργασίας που χάνεται «στοιχίζει» 5000 € το χρόνο στα ασφαλιστικά ταμεία, μια γενικευμένη μείωση των μισθών οδηγεί σε απώλειες ύψους δισεκατομμυρίων ΕΥΡΩ το χρόνο, η εισφοροδιαφυγή μόνο για το ΙΚΑ ξεπερνάει τα 3,5 δις ΕΥΡΩ το χρόνο.
Οι θέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για τα επικουρικά ταμεία είναι οι εξής:
• Το πρόβλημα του συνταξιοδοτικού δεν είναι λογιστικό αλλά πολιτικό – ταξικό, δηλαδή δεν συνδέεται με το αν ένα ταμείο είναι εύρωστο οικονομικά ή όχι αλλά με τη στρατηγική του κεφαλαίου για απόσυρση του κράτους από κάθε μορφή εγγύησης και χρηματοδότησης των συντάξεων.
• Η θέση μας για τις επικουρικές συντάξεις έχει κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας (τεχνική – τεχνολογική πρόοδος, παραγωγικότητα εργασίας, κλπ)
• Οι ενοποιήσεις των ταμείων, χρησιμοποιούνται ως όχημα για την εξίσωση των συντάξεων προς τα κάτω, για την αύξηση των εργατικών εισφορών, την κατάργηση της κρατικής εγγύησης και χρηματοδότησης, τη δημιουργία επαγγελματικών ταμείων, τη στήριξη του κεφαλαίου μέσω της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους». Παλεύουμε για ενιαίο υποχρεωτικό καθολικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, υπηρεσίες υγείας να ενταχθούν στο ενιαίο καθολικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας – πρόνοιας που θα χρηματοδοτείται από κράτος και εργοδοσία.
• Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
• Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Να καταργηθούν οι αυξήσεις των εισφορών των εργαζομένων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια.
• Πλήρης κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό και από τη φορολογία της εργοδοσίας των ελλειμμάτων από τα μειωμένα έσοδα των ασφαλιστικών εισφορών, εξαιτίας της ανεργίας, των μειώσεων σε μισθούς κλπ.
• Γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες 55 για τις γυναίκες.
Υπαίτιοι για την οικονομική κατάσταση των ταμείων δεν είναι οι εργαζόμενοι, η λογική και η «χρησιμότητα» των αναλογιστικών μελετών, εστιάζουν σε λογιστικούς υπολογισμούς και όχι στον ταξικό χαρακτήρα των αντεργατικών επιλογών.
Μην παγιδευτούμε σε αποπροσανατολιστικά αιτήματα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού που εστιάζουν στο αν ένα ταμείο είναι «υγιές», προβάλλοντας σαν ασπίδα προστασίας τη μη συγχώνευση αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής επιλογής. Στον καπιταλισμό οποιαδήποτε αλλαγή στην οργάνωση, δομή και λειτουργία των επικουρικών ταμείων στόχο έχει την ένταξη τους στη στρατηγική του αστικού κράτους για μείωση των συντάξεων στο κατώτερο δυνατόν σημείο, απόσυρση της χρηματοδότησης του κράτους προς την κοινωνική ασφάλιση.
