Ο ΣΥΡΙΖΑ για την «επανίδρυση» του κινήματος
Είναι γεγονός ότι έχει ήδη ξεκινήσει, από τις εκλογές, η προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι επίσης γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει σ' αυτήν την επιδίωξη των αστών, ως ο άλλος «κεντροαριστερός» πόλος. Στις εκλογές, ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύθηκε με οργανωμένη μαζική μετακόμιση οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού ιδιαίτερα από το δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ, το τραπεζικό σύστημα, αλλά και τον κρατικό μηχανισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει για τα καλά σ' αυτήν τη μάχη των αστών για τη δημιουργία ενός νέου δίπολου στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό φαίνεται ακόμη πιο ανάγλυφα με τις διεργασίες στο συγκεκριμένο χώρο για τη διαμόρφωση του «νέου» κόμματος, όπως λένε, αλλά και από το στίγμα που δίνουν και στο πολιτικό επίπεδο και στο κοινωνικό, να διαμορφώσουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές που δε διαφέρουν καθόλου από την ανάλογη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του '70 και του '80, όπως το «δεξιά - αντιδεξιά» ή «δεξιά - προοδευτικές δυνάμεις», αλλά προσαρμοσμένες στις σύγχρονες συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της διαχείρισής της. Αυτό αποκαλύπτει το κάλπικο δίλημμα που επαναλαμβάνουν συνεχώς, ότι ο λαός «έχει μπροστά του μία - και μόνο μία - πραγματική επιλογή: 'Η το μνημόνιο ή το ΣΥΡΙΖΑ (ΕΚΜ)».
Την ίδια ώρα πασχίζουν και στο επίπεδο του κινήματος, προβάλλοντας την ανάγκη αναμόρφωσής του με «αντιμνημονιακό» περιεχόμενο, να διαμορφώσουν εργατικό λαϊκό κίνημα κομμένο και ραμμένο στη στήριξη της στρατηγικής τους. Είναι γεγονός επίσης και ιστορικά αποδεδειγμένο, από την εποχή ακόμη της σοσιαλδημοκρατίας της Β' Διεθνούς, που στήριξε την αστική της τάξη στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ότι τέτοιες δυνάμεις, βάζοντας πλώρη να στηρίξουν την αστική τάξη, επιδιώκουν να έχουν γερά στηρίγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν μπορούν διαφορετικά να χειραγωγούν εργατικές λαϊκές δυνάμεις, να τις ενσωματώνουν στο σύστημα, να εμποδίζουν την όξυνση της ταξικής πάλης εφαρμόζοντας ταυτόχρονα αστική πολιτική. Στο σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΝ για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, αναφέρονται τα εξής: «αναδείχθηκε η ανάγκη να δημιουργηθούν νέου τύπου κοινωνικοί φορείς και να υπάρξουν επανιδρυτικού χαρακτήρα αλλαγές μέσα στα συνδικάτα». Και στο σχέδιο οργανωτικών αρχών επίσης αναφέρονται τα εξής: «Θα δουλέψουμε για την επανίδρυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση περί «επανίδρυσης» που έρχεται τάχα ως απάντηση στη «χρεοκοπημένη ΓΣΕΕ», βάζει σε επικίνδυνους δρόμους το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί οι απόψεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν δει και το φως της δημοσιότητας, βάζουν φουρνέλο στα θεμέλια του κινήματος. Δεν είναι μόνο η ολοένα και πιο διευρυμένη συνεργασία με ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, ιδιαίτερα στο Δημόσιο, τις πρώην ΔΕΚΟ, που έχουν βάλει γερές πλάτες, για το πέρασμα των αντιλαϊκών πολιτικών και την ενσωμάτωση εργαζομένων στο σύστημα, ότι σάπιο υπάρχει δηλαδή στις γραμμές του, άρα ξέρουν καλά την τέχνη που αναλαμβάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μόνο η συγκρότηση της «Ενωτικής Αντιμνημονιακής Συνεργασίας» ανάμεσα στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης ενόψει του συνεδρίου του.
Στο σχέδιό του για το συνδικαλιστικό κίνημα ο Α. Κολλάς, πρώην στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ και που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» και στην ιστοσελίδα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» - συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ - προτείνει: Τη συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές οργανώσεις. Τα υπάρχοντα γραφεία αυτών των οργανώσεων να γίνουν γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων για τη διεκπεραίωση αιτημάτων των εργαζομένων π.χ. για σύνταξη κλπ. Τη μετατροπή των πρωτοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια. Τη θεσμοθέτηση Περιφερειακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η πρόταση του Α. Κολλά διαλύει τη διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος από το πρωτοβάθμιο σωματείο ως την ομοσπονδία, διαλύει την κλαδική διάρθρωση, αφοπλίζει την εργατική τάξη γιατί σταματά ουσιαστικά και την οργάνωση και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους. Τα εργασιακά συμβούλια δεν είναι κέντρο οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων, αλλά όργανο συνεργασίας με την εργοδοσία.
Υπάρχει βεβαίως και η πρόταση του εργατολόγου δικηγόρου Αλέξη Μητρόπουλου, πρώην στελέχους του ΠΑΣΟΚ και νυν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που προτείνει σε επιστολή του στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: «...Να οργανωθεί το νέο σύνθετο Συνδικάτο Βάσης σύμφωνα με τα νέα χαρακτηριστικά της ευρύτατης Εργατικής Τάξης», γιατί είναι «κρίσιμο το ζήτημα της νέας Εργατικής Τάξης, που δεν αποτελείται μόνο από την ενεργό, απόμαχη, εν δυνάμει ανενεργό Μισθωτή Εργασία, αλλά και από ένα μεγάλο πλήθος παραδοσιακών επαγγελματιών, επιτηδευματιών και μικρομεσαίων». Εδώ προτείνεται στην ουσία κοινό συνδικάτο εργαζομένων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Αυτή επίσης η πρόταση όχι μόνο υπονομεύει την ταξική πάλη αλλά πάει να υποτάξει την εργατική τάξη στους μικροαστούς.
Μπροστά στους κινδύνους που απειλούν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με πρόσχημα την απαλλαγή του από τη γάγγραινα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και που κυοφορεί νέα γενιά εργατοπατέρων από το ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται αποκάλυψη αυτών των αντεργατικών επιδιώξεων και δράση, ώστε όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν εργαζόμενοι, αλλά να συσπειρωθούν στα συνδικάτα, να τους προσδώσουν ταξικό προσανατολισμό, να συσπειρωθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Είναι γεγονός ότι έχει ήδη ξεκινήσει, από τις εκλογές, η προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι επίσης γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει σ' αυτήν την επιδίωξη των αστών, ως ο άλλος «κεντροαριστερός» πόλος. Στις εκλογές, ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύθηκε με οργανωμένη μαζική μετακόμιση οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού ιδιαίτερα από το δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ, το τραπεζικό σύστημα, αλλά και τον κρατικό μηχανισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει για τα καλά σ' αυτήν τη μάχη των αστών για τη δημιουργία ενός νέου δίπολου στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό φαίνεται ακόμη πιο ανάγλυφα με τις διεργασίες στο συγκεκριμένο χώρο για τη διαμόρφωση του «νέου» κόμματος, όπως λένε, αλλά και από το στίγμα που δίνουν και στο πολιτικό επίπεδο και στο κοινωνικό, να διαμορφώσουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές που δε διαφέρουν καθόλου από την ανάλογη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του '70 και του '80, όπως το «δεξιά - αντιδεξιά» ή «δεξιά - προοδευτικές δυνάμεις», αλλά προσαρμοσμένες στις σύγχρονες συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της διαχείρισής της. Αυτό αποκαλύπτει το κάλπικο δίλημμα που επαναλαμβάνουν συνεχώς, ότι ο λαός «έχει μπροστά του μία - και μόνο μία - πραγματική επιλογή: 'Η το μνημόνιο ή το ΣΥΡΙΖΑ (ΕΚΜ)».
Την ίδια ώρα πασχίζουν και στο επίπεδο του κινήματος, προβάλλοντας την ανάγκη αναμόρφωσής του με «αντιμνημονιακό» περιεχόμενο, να διαμορφώσουν εργατικό λαϊκό κίνημα κομμένο και ραμμένο στη στήριξη της στρατηγικής τους. Είναι γεγονός επίσης και ιστορικά αποδεδειγμένο, από την εποχή ακόμη της σοσιαλδημοκρατίας της Β' Διεθνούς, που στήριξε την αστική της τάξη στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ότι τέτοιες δυνάμεις, βάζοντας πλώρη να στηρίξουν την αστική τάξη, επιδιώκουν να έχουν γερά στηρίγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν μπορούν διαφορετικά να χειραγωγούν εργατικές λαϊκές δυνάμεις, να τις ενσωματώνουν στο σύστημα, να εμποδίζουν την όξυνση της ταξικής πάλης εφαρμόζοντας ταυτόχρονα αστική πολιτική. Στο σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΝ για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, αναφέρονται τα εξής: «αναδείχθηκε η ανάγκη να δημιουργηθούν νέου τύπου κοινωνικοί φορείς και να υπάρξουν επανιδρυτικού χαρακτήρα αλλαγές μέσα στα συνδικάτα». Και στο σχέδιο οργανωτικών αρχών επίσης αναφέρονται τα εξής: «Θα δουλέψουμε για την επανίδρυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση περί «επανίδρυσης» που έρχεται τάχα ως απάντηση στη «χρεοκοπημένη ΓΣΕΕ», βάζει σε επικίνδυνους δρόμους το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί οι απόψεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν δει και το φως της δημοσιότητας, βάζουν φουρνέλο στα θεμέλια του κινήματος. Δεν είναι μόνο η ολοένα και πιο διευρυμένη συνεργασία με ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, ιδιαίτερα στο Δημόσιο, τις πρώην ΔΕΚΟ, που έχουν βάλει γερές πλάτες, για το πέρασμα των αντιλαϊκών πολιτικών και την ενσωμάτωση εργαζομένων στο σύστημα, ότι σάπιο υπάρχει δηλαδή στις γραμμές του, άρα ξέρουν καλά την τέχνη που αναλαμβάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μόνο η συγκρότηση της «Ενωτικής Αντιμνημονιακής Συνεργασίας» ανάμεσα στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης ενόψει του συνεδρίου του.
Στο σχέδιό του για το συνδικαλιστικό κίνημα ο Α. Κολλάς, πρώην στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ και που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» και στην ιστοσελίδα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» - συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ - προτείνει: Τη συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές οργανώσεις. Τα υπάρχοντα γραφεία αυτών των οργανώσεων να γίνουν γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων για τη διεκπεραίωση αιτημάτων των εργαζομένων π.χ. για σύνταξη κλπ. Τη μετατροπή των πρωτοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια. Τη θεσμοθέτηση Περιφερειακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η πρόταση του Α. Κολλά διαλύει τη διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος από το πρωτοβάθμιο σωματείο ως την ομοσπονδία, διαλύει την κλαδική διάρθρωση, αφοπλίζει την εργατική τάξη γιατί σταματά ουσιαστικά και την οργάνωση και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους. Τα εργασιακά συμβούλια δεν είναι κέντρο οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων, αλλά όργανο συνεργασίας με την εργοδοσία.
Υπάρχει βεβαίως και η πρόταση του εργατολόγου δικηγόρου Αλέξη Μητρόπουλου, πρώην στελέχους του ΠΑΣΟΚ και νυν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που προτείνει σε επιστολή του στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: «...Να οργανωθεί το νέο σύνθετο Συνδικάτο Βάσης σύμφωνα με τα νέα χαρακτηριστικά της ευρύτατης Εργατικής Τάξης», γιατί είναι «κρίσιμο το ζήτημα της νέας Εργατικής Τάξης, που δεν αποτελείται μόνο από την ενεργό, απόμαχη, εν δυνάμει ανενεργό Μισθωτή Εργασία, αλλά και από ένα μεγάλο πλήθος παραδοσιακών επαγγελματιών, επιτηδευματιών και μικρομεσαίων». Εδώ προτείνεται στην ουσία κοινό συνδικάτο εργαζομένων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Αυτή επίσης η πρόταση όχι μόνο υπονομεύει την ταξική πάλη αλλά πάει να υποτάξει την εργατική τάξη στους μικροαστούς.
Μπροστά στους κινδύνους που απειλούν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με πρόσχημα την απαλλαγή του από τη γάγγραινα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και που κυοφορεί νέα γενιά εργατοπατέρων από το ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται αποκάλυψη αυτών των αντεργατικών επιδιώξεων και δράση, ώστε όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν εργαζόμενοι, αλλά να συσπειρωθούν στα συνδικάτα, να τους προσδώσουν ταξικό προσανατολισμό, να συσπειρωθούν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
