Η θέση μας για το Επικουρικό Ταμείο
Η επιδρομή στις Επικουρικές Συντάξεις είναι μέρος της γενικότερης αντιασφαλιστικής επίθεσης.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις καρατομούν συντάξεις, οι οποίες με τον συμπληρωματικό τους χαρακτήρα διαμόρφωναν ένα τελικό ποσό με το οποίο εκατομμύρια συνταξιούχοι είχαν τα στοιχειώδη για να ζήσουν.
Στόχος των κυβερνήσεων είναι να απαλλαγούν από την κρατική χρηματοδότηση των Επικουρικών Ταμείων που έχει προκύψει, λόγω των ελλειμμάτων που δημιούργησε η λεηλασία των αποθεματικών από αστικό κράτος και κεφάλαιο αλλά και για τον γενικότερο σχεδιασμό για ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα.
Εν κατακλείδι, από τις κυβερνήσεις προωθείται:
1. Το τσάκισμα των επικουρικών συντάξεων.
2. Η απόσυρση του κράτους και τυπικά από την συγχρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης.
3. Η περαιτέρω είσοδος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
4. Η σταδιακή απαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων από τις ασφαλιστικές εισφορές.
5. Η παραπέρα μείωση των κύριων συντάξεων.
6. Η παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
7. Η δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων.
Η δημιουργία των Επικουρικών Ταμείων ήταν επιλογή κάτω από το βάρος των πενιχρών συντάξεων για ένα συμπληρωματικό ποσόν.
Το κράτος είχε μηδενική ή ελάχιστη συμμετοχή κατά κανόνα.
Οι συνταξιούχοι των Επικουρικών Ταμείων είναι περίπου 1,5 εκατομμύριο.
Η χρηματοδότηση των Επικουρικών Ταμείων διασφαλίζονταν από τις κρατήσεις των εργαζομένων και εισφορές εργοδοτών.
Με το νόμο 2084/92 (νόμος Σιούφα) από 1/1/1998 καταργούνται οι καταστατικές διατάξεις των Επικουρικών και εξισώνονται με αυτές της κύριας ασφάλισης του ΙΚΑ.
Με το νόμο 3029/02 (νόμος Ρέππα) και σε συνέχεια του νόμου Σιούφα, καταργούνται όλες οι αρμοδιότητες βρίσκονται πλέον σε αποφάσεις του εκάστοτε Υπουργού Εργασίας, τα υπαγόμενα στην ασφάλιση πρόσωπα, ο χρόνος ασφάλισης, οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, το ύψος της σύνταξης.
Με το νόμο 3655 (νόμος Πετραλιά) γίνονται βίαιες προσαρμογές και ενοποιήσεις όλων των Επικουρικών Ταμείων, με το νόμο 3863 (νόμος Λοβέρδου) δίνεται η χαριστική βολή σε όλες τις Επικουρικές συντάξεις με όπλο τις αναλογιστικές μελέτες που κυμαίνονται από 10-40%.
Τα Επικουρικά Ταμεία τις πρώτες δεκαετίες σχημάτισαν τεράστια αποθεματικά λόγω των τεράστιων εισροών από εισφορές, τα αποθεματικά αυτά για 30 περίπου χρόνια ήταν άτοκα και δεσμευμένα σε τράπεζες με πληθωρισμό που έτρεχε με 25% περίπου.
Από το 1979 που ιδρύθηκε το ΤΕΑΜ (σημερινό (ΕΤΕΑΜ) μέχρι το 1983, οπότε και συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ, όλα τα ελλείμματα των συγχωνευμένων Επικουρικών Ταμείων φορτώθηκαν στο ΙΚΑ-ΤΕΑΜ.
Το ΙΚΑ-ΤΕΑΜ παραιτήθηκε ταυτόχρονα και από τις τεράστιες ανείσπρακτες εισφορές των επιχειρήσεων που υπήρχαν μετά τη συγχώνευση προς τα Ταμεία.
Η ζημιά ήταν ανυπολόγιστη.
Εν συνεχεία και μέχρι σήμερα, ακολούθησε εκτόξευση εισφοροδιαφυγής, άνοδος της ανεργίας, συνεχής επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, κ.ά.
Αυτό οδήγησε το ΙΚΑ στο να παρακρατεί τις εισφορές που κατευθύνονταν προς τα Επικουρικά Ταμεία για να μπορεί να αποδίδει συντάξεις.
Πρόκειται για μια πολιτική επί της ουσίας ανακατανομής των ελλειμμάτων.
Το κράτος σήμερα αναγκάζεται να χρηματοδοτεί τα Επικουρικά Ταμεία περίπου 800εκ. ευρώ το χρόνο για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους .
Διαφορετικά θα κηρυχθεί παύση πληρωμών ή μειώσεις που θα φτάνουν το 40%-50% .
Τα ταμειακά διαθέσιμα της Επικουρικής Ασφάλισης που προορίζονται για συντάξεις είναι προϊόν εισφορών των εργαζομένων όλων των γενεών.
Ακόμα και η λεγόμενη εργοδοτική είναι μέρος της υπεραξίας που αποσπά το κεφάλαιο από την Εργατική Τάξη.
Τα ελλείμματα των Επικουρικών Ταμείων δεν δημιουργήθηκαν μόνο από την διασπάθιση των αποθεματικών από το κράτος αλλά και από την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαπαλλαγή, την ανεργία, τις μειώσεις μισθών, τη χρηματοδότηση του κλάδου υγείας και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για τα οποία καμία ευθύνη δεν φέρουν οι εργαζόμενοι.
Κάθε θέση εργασίας που χάνεται ¨στοιχίζει¨ 5.000ευρώ το χρόνο στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Μια γενικευμένη μείωση των μισθών οδηγεί σε απώλειες ύψους δις ευρώ το χρόνο, η εισφοροδιαφυγή μόνο για το ΙΚΑ ξεπερνάει τα 3,5δις ετησίως.
Οι ενοποιήσεις των Ταμείων, χρησιμοποιούνται ως όχημα για την εξίσωση των συντάξεων προς τα κάτω, για την αύξηση των εργατικών εισφορών, την κατάργηση της κρατικής εγγύησης και χρηματοδότησης, τη δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων, τη στήριξη του κεφαλαίου μέσω της μείωσης του ¨μη μισθολογικού κόστους¨ .
Το ζήτημα των Επικουρικών Ταμείων είναι καθαρά πολιτικό γι΄αυτό και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με αναλογιστικές μελέτες, δήθεν ανεξαρτητοποίηση (δηλ. ιδιωτικοποίηση) και διαχειριστικά.
Τις συνέπειες για την εξαιρετικά κακή κατάσταση των Επικουρικών Ταμείων πρέπει να τις πληρώσουν το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις και όχι οι εργαζόμενοι οι οποίοι δεν φέρουν καμία ευθύνη ούτε για την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της που αφαιμάζουν Ταμεία, ούτε για τη λεηλασία τους από το κράτος και το κεφάλαιο.
Για εργαζόμενους και συνταξιούχους, η μετατροπή σε ΝΠΙΔ είναι το ίδιο επιζήμια με την ενοποίηση, διότι τα έσοδα μειώνονται, (αναφέρουμε παραπάνω τους λόγους), τα αποθεματικά μειώνονται, ένα ΝΠΙΔ θα μπει αναπόφευκτα στο φαύλο κύκλο των ¨επενδύσεων¨ σε νέα ομόλογα, στο χρηματιστήριο, στο όνομα του αντισταθμίσματος των απωλειών των αποθεματικών, επιφέροντας νέες δραματικές συνέπειες στη ρευστότητα.
Με ομόφωνη απόφαση Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στο εμπόριο, στις 20/5/2012, αφού προηγήθηκε εκτενής συζήτηση για το Επικουρικό μας Ταμείο, καταλήξαμε στη δική μας προοπτική που είναι:
Ένα ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχη των λαϊκών αναγκών.
Στην κατεύθυνση αυτή, δεν εξουσιοδοτούμε κανέναν από το Δ.Σ. της ΟΙΥΕ να αποφασίσει και να προσυπογράψει ¨ή να συναινέσει στην ιδιωτικοποίηση¨ του Επικουρικού μας Ταμείου.
Με ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. εργαζομένων στο εμπόριο παλεύουμε και απαιτούμε:
1. Πλήρης κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό και από την φορολογία της εργοδοσίας των ελλειμμάτων από τα μειωμένα έσοδα των ασφαλιστικών εισφορών, εξαιτίας της ανεργίας, των μειώσεων σε μισθούς, εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.
2. Νη πληρώσει το κράτος και οι εργοδότες που έχουν την ευθύνη για τα ελλείμματα στα Επικουρικά Ταμεία.
3. Σταδιακή κατάργηση της εργατικής ασφαλιστικής εισφοράς, πλήρη κάλυψη της ευθύνης από κράτος και εργοδότες.
4. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.
5. Επιστροφή όλων των λεηλατημένων αποθεματικών στα Ταμεία.
6. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών Νόμων, καμία μείωση των Επικουρικών Συντάξεων και των κύριων, ανάκληση όλων των μειώσεων που έ3χουν επιβληθεί.
7. Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
8. Να καταργηθούν οι αυξήσεις των εισφορών των εργαζομένων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια.
9. Γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες 55 για γυναίκες, μειωμένη κατά 5 χρόνια αντίστοιχα στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Απορρίπτουμε την τακτική της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΟΙΥΕ που συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει, όπως στο μεγάλο θέμα του ¨κουρέματος¨ των αποθεματικών νε το PSI όπου επιχειρεί να εμφανίσει το πρόβλημα ως αποτέλεσμα μόνο κάποιων ¨κακών και άδικων αποφάσεων¨ , ενώ καταγγέλλει τη Διοίκηση της Ττε, περιορίζοντας το πρόβλημα μόνο σε αυτήν και προβάλλοντας ως λύση την ¨νομική διεκδίκηση¨.
Η επιδρομή στις Επικουρικές Συντάξεις είναι μέρος της γενικότερης αντιασφαλιστικής επίθεσης.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις καρατομούν συντάξεις, οι οποίες με τον συμπληρωματικό τους χαρακτήρα διαμόρφωναν ένα τελικό ποσό με το οποίο εκατομμύρια συνταξιούχοι είχαν τα στοιχειώδη για να ζήσουν.
Στόχος των κυβερνήσεων είναι να απαλλαγούν από την κρατική χρηματοδότηση των Επικουρικών Ταμείων που έχει προκύψει, λόγω των ελλειμμάτων που δημιούργησε η λεηλασία των αποθεματικών από αστικό κράτος και κεφάλαιο αλλά και για τον γενικότερο σχεδιασμό για ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό-ασφαλιστικό σύστημα.
Εν κατακλείδι, από τις κυβερνήσεις προωθείται:
1. Το τσάκισμα των επικουρικών συντάξεων.
2. Η απόσυρση του κράτους και τυπικά από την συγχρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης.
3. Η περαιτέρω είσοδος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.
4. Η σταδιακή απαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων από τις ασφαλιστικές εισφορές.
5. Η παραπέρα μείωση των κύριων συντάξεων.
6. Η παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
7. Η δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων.
Η δημιουργία των Επικουρικών Ταμείων ήταν επιλογή κάτω από το βάρος των πενιχρών συντάξεων για ένα συμπληρωματικό ποσόν.
Το κράτος είχε μηδενική ή ελάχιστη συμμετοχή κατά κανόνα.
Οι συνταξιούχοι των Επικουρικών Ταμείων είναι περίπου 1,5 εκατομμύριο.
Η χρηματοδότηση των Επικουρικών Ταμείων διασφαλίζονταν από τις κρατήσεις των εργαζομένων και εισφορές εργοδοτών.
Με το νόμο 2084/92 (νόμος Σιούφα) από 1/1/1998 καταργούνται οι καταστατικές διατάξεις των Επικουρικών και εξισώνονται με αυτές της κύριας ασφάλισης του ΙΚΑ.
Με το νόμο 3029/02 (νόμος Ρέππα) και σε συνέχεια του νόμου Σιούφα, καταργούνται όλες οι αρμοδιότητες βρίσκονται πλέον σε αποφάσεις του εκάστοτε Υπουργού Εργασίας, τα υπαγόμενα στην ασφάλιση πρόσωπα, ο χρόνος ασφάλισης, οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, το ύψος της σύνταξης.
Με το νόμο 3655 (νόμος Πετραλιά) γίνονται βίαιες προσαρμογές και ενοποιήσεις όλων των Επικουρικών Ταμείων, με το νόμο 3863 (νόμος Λοβέρδου) δίνεται η χαριστική βολή σε όλες τις Επικουρικές συντάξεις με όπλο τις αναλογιστικές μελέτες που κυμαίνονται από 10-40%.
Τα Επικουρικά Ταμεία τις πρώτες δεκαετίες σχημάτισαν τεράστια αποθεματικά λόγω των τεράστιων εισροών από εισφορές, τα αποθεματικά αυτά για 30 περίπου χρόνια ήταν άτοκα και δεσμευμένα σε τράπεζες με πληθωρισμό που έτρεχε με 25% περίπου.
Από το 1979 που ιδρύθηκε το ΤΕΑΜ (σημερινό (ΕΤΕΑΜ) μέχρι το 1983, οπότε και συγχωνεύτηκε με το ΙΚΑ, όλα τα ελλείμματα των συγχωνευμένων Επικουρικών Ταμείων φορτώθηκαν στο ΙΚΑ-ΤΕΑΜ.
Το ΙΚΑ-ΤΕΑΜ παραιτήθηκε ταυτόχρονα και από τις τεράστιες ανείσπρακτες εισφορές των επιχειρήσεων που υπήρχαν μετά τη συγχώνευση προς τα Ταμεία.
Η ζημιά ήταν ανυπολόγιστη.
Εν συνεχεία και μέχρι σήμερα, ακολούθησε εκτόξευση εισφοροδιαφυγής, άνοδος της ανεργίας, συνεχής επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, κ.ά.
Αυτό οδήγησε το ΙΚΑ στο να παρακρατεί τις εισφορές που κατευθύνονταν προς τα Επικουρικά Ταμεία για να μπορεί να αποδίδει συντάξεις.
Πρόκειται για μια πολιτική επί της ουσίας ανακατανομής των ελλειμμάτων.
Το κράτος σήμερα αναγκάζεται να χρηματοδοτεί τα Επικουρικά Ταμεία περίπου 800εκ. ευρώ το χρόνο για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους .
Διαφορετικά θα κηρυχθεί παύση πληρωμών ή μειώσεις που θα φτάνουν το 40%-50% .
Τα ταμειακά διαθέσιμα της Επικουρικής Ασφάλισης που προορίζονται για συντάξεις είναι προϊόν εισφορών των εργαζομένων όλων των γενεών.
Ακόμα και η λεγόμενη εργοδοτική είναι μέρος της υπεραξίας που αποσπά το κεφάλαιο από την Εργατική Τάξη.
Τα ελλείμματα των Επικουρικών Ταμείων δεν δημιουργήθηκαν μόνο από την διασπάθιση των αποθεματικών από το κράτος αλλά και από την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροαπαλλαγή, την ανεργία, τις μειώσεις μισθών, τη χρηματοδότηση του κλάδου υγείας και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για τα οποία καμία ευθύνη δεν φέρουν οι εργαζόμενοι.
Κάθε θέση εργασίας που χάνεται ¨στοιχίζει¨ 5.000ευρώ το χρόνο στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Μια γενικευμένη μείωση των μισθών οδηγεί σε απώλειες ύψους δις ευρώ το χρόνο, η εισφοροδιαφυγή μόνο για το ΙΚΑ ξεπερνάει τα 3,5δις ετησίως.
Οι ενοποιήσεις των Ταμείων, χρησιμοποιούνται ως όχημα για την εξίσωση των συντάξεων προς τα κάτω, για την αύξηση των εργατικών εισφορών, την κατάργηση της κρατικής εγγύησης και χρηματοδότησης, τη δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων, τη στήριξη του κεφαλαίου μέσω της μείωσης του ¨μη μισθολογικού κόστους¨ .
Το ζήτημα των Επικουρικών Ταμείων είναι καθαρά πολιτικό γι΄αυτό και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με αναλογιστικές μελέτες, δήθεν ανεξαρτητοποίηση (δηλ. ιδιωτικοποίηση) και διαχειριστικά.
Τις συνέπειες για την εξαιρετικά κακή κατάσταση των Επικουρικών Ταμείων πρέπει να τις πληρώσουν το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις και όχι οι εργαζόμενοι οι οποίοι δεν φέρουν καμία ευθύνη ούτε για την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της που αφαιμάζουν Ταμεία, ούτε για τη λεηλασία τους από το κράτος και το κεφάλαιο.
Για εργαζόμενους και συνταξιούχους, η μετατροπή σε ΝΠΙΔ είναι το ίδιο επιζήμια με την ενοποίηση, διότι τα έσοδα μειώνονται, (αναφέρουμε παραπάνω τους λόγους), τα αποθεματικά μειώνονται, ένα ΝΠΙΔ θα μπει αναπόφευκτα στο φαύλο κύκλο των ¨επενδύσεων¨ σε νέα ομόλογα, στο χρηματιστήριο, στο όνομα του αντισταθμίσματος των απωλειών των αποθεματικών, επιφέροντας νέες δραματικές συνέπειες στη ρευστότητα.
Με ομόφωνη απόφαση Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στο εμπόριο, στις 20/5/2012, αφού προηγήθηκε εκτενής συζήτηση για το Επικουρικό μας Ταμείο, καταλήξαμε στη δική μας προοπτική που είναι:
Ένα ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές για όλους, αντίστοιχη των λαϊκών αναγκών.
Στην κατεύθυνση αυτή, δεν εξουσιοδοτούμε κανέναν από το Δ.Σ. της ΟΙΥΕ να αποφασίσει και να προσυπογράψει ¨ή να συναινέσει στην ιδιωτικοποίηση¨ του Επικουρικού μας Ταμείου.
Με ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. εργαζομένων στο εμπόριο παλεύουμε και απαιτούμε:
1. Πλήρης κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό και από την φορολογία της εργοδοσίας των ελλειμμάτων από τα μειωμένα έσοδα των ασφαλιστικών εισφορών, εξαιτίας της ανεργίας, των μειώσεων σε μισθούς, εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.
2. Νη πληρώσει το κράτος και οι εργοδότες που έχουν την ευθύνη για τα ελλείμματα στα Επικουρικά Ταμεία.
3. Σταδιακή κατάργηση της εργατικής ασφαλιστικής εισφοράς, πλήρη κάλυψη της ευθύνης από κράτος και εργοδότες.
4. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.
5. Επιστροφή όλων των λεηλατημένων αποθεματικών στα Ταμεία.
6. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών Νόμων, καμία μείωση των Επικουρικών Συντάξεων και των κύριων, ανάκληση όλων των μειώσεων που έ3χουν επιβληθεί.
7. Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
8. Να καταργηθούν οι αυξήσεις των εισφορών των εργαζομένων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια.
9. Γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης 60 για τους άντρες 55 για γυναίκες, μειωμένη κατά 5 χρόνια αντίστοιχα στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Απορρίπτουμε την τακτική της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΟΙΥΕ που συσκοτίζει και αποπροσανατολίζει, όπως στο μεγάλο θέμα του ¨κουρέματος¨ των αποθεματικών νε το PSI όπου επιχειρεί να εμφανίσει το πρόβλημα ως αποτέλεσμα μόνο κάποιων ¨κακών και άδικων αποφάσεων¨ , ενώ καταγγέλλει τη Διοίκηση της Ττε, περιορίζοντας το πρόβλημα μόνο σε αυτήν και προβάλλοντας ως λύση την ¨νομική διεκδίκηση¨.
