Η αρπαγή της «πίτας»
Προχτές, οι βιομήχανοι, η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, συναντήθηκαν στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Ο καθένας από την πλευρά του και όλοι μαζί συμφώνησαν και απηύθυναν στο «πόπολο» το γνωστό «μότο» της τάχα μου «αταξικής συναδέλφωσης» που δήθεν πρεσβεύουν: «Ελάτε όλοι μαζί, εργάτες και αφεντικά, να αυξήσουμε την "πίτα" για να κερδίσουμε όλοι», ήταν για μια ακόμα φορά το μήνυμα.
*
Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια γύρω από αυτήν την περίφημη «πίτα» και ας δούμε τι σημαίνουν στην πράξη η «συναίνεση», η «κοινωνική ειρήνη», ο «κοινωνικός διάλογος», στον οποίο πρωτοστατούν οι εργατοπατέρες των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
*
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2000 ο παραγόμενος πλούτος της χώρας ήταν 124 δισ. ευρώ.
Το 2008, σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατέθεσε ο Αλογοσκούφης, το ΑΕΠ θα φτάσει στα 224 δισ. ευρώ.
Εν ολίγοις: Στο διάστημα από την τελευταία διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και λίγο μετά τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης της ΝΔ, ο πλούτος της χώρας θα έχει αυξηθεί ονομαστικά κατά 80% μέσα σε μόλις μια οκταετία.
Εύλογο το ερώτημα: Πού πάει αυτή η ολοένα και αυξανόμενη παραγωγή πλούτου; Ποιος καρπώνεται την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση της «πίτας»; Πώς εξηγείται ο Ελληνας εργαζόμενος να δημιουργεί «ανάπτυξη», αλλά την ίδια ώρα οι γαλαζοπράσινοι κυβερνώντες να απαντούν αρνητικά στα δίκαια αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων, λέγοντας μονότονα ότι «δεν αντέχει» η οικονομία την ικανοποίησή τους; Πώς δικαιολογείται την ώρα που οι εργαζόμενοι καταβάλλουν θυσίες για την αύξηση της «πίτας» και ενώ η «πίτα» αυξάνεται, ταυτόχρονα να αυξάνουν και τα βάρη, με αποτέλεσμα κάθε παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα να χρωστάει από την κούνια (!) 22.500 ευρώ, όταν πριν τέσσερα χρόνια χρωστούσε 16.500 και πριν οκτώ χρόνια 12.000;
*
Η ίδια ιστορία από τη μεταπολίτευση (τουλάχιστον):
Συγκρίνοντας από τη μεταπολίτευση μέχρι και τα στοιχεία του νέου προϋπολογισμού για το 2008, η περίφημη «πίτα», δηλαδή το ΑΕΠ της χώρας, εμφανίζει μια ονομαστική αύξηση της τάξης του 9.388% (!). Αυτό (σε παλιές δραχμούλες) σημαίνει ότι από τα 805 δισ. του ΑΕΠ το 1975 φτάσαμε στα 76 τρισ. του ΑΕΠ για το 2007. Με άλλα λόγια: Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι εργαζόμενοι, με τον ιδρώτα τους, με τη δουλειά τους και με το αίμα τους, έχουν αυξήσει τον πλούτο αυτής της χώρας πάνω από 90 φορές συγκριτικά με το 1975!
Ιδια και η ερώτηση: Πού πάνε αυτά τα λεφτά; Ποιος τα «τρώει»; Πώς γίνεται κάθε φορά που οι εργάτες ζητούν ένα κομμάτι από τον πλούτο που οι ίδιοι δημιουργούν, να εισπράττουν για απάντηση το «λιτότης» του θείου Καραμανλή, το «καταναλώνετε περισσότερα από όσα παράγετε» του Αντρέα Παπανδρέου, το 0+0% του Μητσοτάκη, τις «ευρω-θυσίες» του Σημίτη και τις «αυξήσεις» του 1 ευρώ που ο κ. Αλογοσκούφης κατήγγειλε ως υπερβολικές (!) προχτές στον ΣΕΒ;
*
Η εξήγηση στο γιατί η οικονομία τους «δεν αντέχει» τους εργάτες είναι ότι αντέχει τους βιομήχανους, που είδαν το 2007 τα κέρδη τους να αυξάνονται με ρυθμούς άνω του 14% όταν ο πληθωρισμός ήταν 2,9%...
Η οικονομία τους «δεν αντέχει» τους συνταξιούχους, γιατί αντέχει τους τραπεζίτες που είδαν τα κέρδη τους το 2007 να αυξάνονται στη Σοφοκλέους κατά 70% σε μέσα επίπεδα!
Η οικονομία τους «δεν αντέχει» τους ναυτεργάτες, γιατί αντέχει τους εφοπλιστές που κάθε χρόνο θησαυρίζουν, απομυζώντας κέρδη που ισούνται με το κόστος μιας Ολυμπιάδας!
Η οικονομία τους «δεν αντέχει» τους αγρότες, γιατί αντέχει τους μεσάζοντες που τους αρπάζουν τα προϊόντα και τους μεγαλοεργολάβους που τους παίρνουν τη γη για μια μπουκιά ψωμί και είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται το 2007 κατά 64%!
*
Αυτοί είναι οι λόγοι που «δεν αντέχει» η οικονομία τους. Γιατί η οικονομία τους είναι βασισμένη και θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των πολλών που συνεπάγεται χλιδή για τους λίγους. Γιατί η πολιτική τους είναι προσανατολισμένη να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους (κατά 6 φορές έχει αυξηθεί η εισοδηματική ανισότητα μεταξύ «εχόντων», από τη μια, και των «μη προνομιούχων», από την άλλη, στην Ελλάδα του δικομματισμού σε μια εικοσαετία) και τους φτωχούς φτωχότερους.
Γιατί μπορεί, από τη μια οι εργαζόμενοι να έχουν αυξήσει τον πλούτο της χώρας κατά 90 φορές (!) από τη χούντα και μετά, αλλά, από την άλλη, στη ...δημοκρατία που ακολούθησε, την «πίτα» ποτέ δεν έπαψαν να σφετερίζονται οι Λάτσηδες, οι Βαρδινογιάννηδες, οι Βγενόπουλοι και οι Αγούδημοι.
