ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Υπονομεύουν κάθε αγωνιστική δράση των εργαζομένων
Το τελευταίο διάστημα, κι ενώ νέα άγρια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, μέσα στους χώρους δουλειάς συντελείται μια εντεινόμενη προσπάθεια παροπλισμού και απογοήτευσης των εργαζομένων για να μην αντιδράσουν στη συντονισμένη επίθεση εργοδοσίας και συγκυβέρνησης. Αρνητικοί πρωταγωνιστές αυτής της εξέλιξης είναι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και ηγεσίες, με πρωτεργάτες τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Με καλοσχεδιασμένες παρεμβάσεις χτυπούν στην «καρδιά» κάθε προσπάθειας αντίστασης, δηλαδή στη συλλογική και ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση των εργαζομένων. Εκείνο που υπηρετούν είναι η υποταγή της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της εργοδοσίας και στις πολιτικές της συγκυβέρνησης και της ΕΕ.
Βασική μέθοδος, που ακολουθούν αυτές οι δυνάμεις, είναι η υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών. Χαρακτηριστικά είναι τα περιστατικά όπου ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, σε επιχειρησιακά σωματεία και συνδικάτα, πραγματοποιούν Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες όμως δεν ... επιτρέπουν στους ίδιους τους εργαζόμενους να μιλήσουν και να εκφράσουν τη γνώμη τους. Αλλες φορές πάλι δεν πραγματοποιούν καθόλου συνελεύσεις. Για παράδειγμα, στο Σύλλογο Εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αντί να πάνε σε Γενική Συνέλευση, όπως απαιτούσαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για το ζήτημα της επιχειρησιακής σύμβασης, αυτοί πρώτα υπέγραψαν τη σύμβαση και δήλωσαν ότι θα κάνουν συνέλευση αργότερα...
Στις 27/7/12 η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) υπέγραψε την επαίσχυντη ΣΣΕ, με μειώσεις μισθών 6,7% έως 18%, με εφαρμογή από 1/8/2012 καταδικάζοντας 800.000 εμποροϋπαλλήλους να ζουν με μισθούς πείνας.
Οι εργοδότες απαιτούν και η πρόθυμη συνδικαλιστική πλειοψηφία στην ΟΙΥΕ εφαρμόζει, όπως κάνουν εδώ και πολλά χρόνια, υπέγραψαν με τους εργοδοτικούς φορείς (ΕΣΕΕ-ΓΕΣΕΒΕ) ο μισθός του κάθε εργαζομένου στο εμπόριο από 918 ευρώ που προβλέπεται μικτά το 2012 να κατεβεί στα επίπεδα από 1/1/2009 δηλαδή 860 ευρώ μικτά, αφαιρώντας τη μείωση του 6,7% και της ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου ο καθαρός μισθός του διαμορφώνεται στα 643 ευρώ!!!!!!!!!!!
Η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ο.Ι.Υ.Ε (ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΑΚΕ):
• Έκανε μαζί με τους εργοδότες σημαία την τρομοκρατία των εργαζομένων λέγοντας ότι θα κλείσουν μαγαζιά, ολόκληρες επιχειρήσεις, θα αυξηθεί η ανεργία, δε θα υπάρχουν εργοδοτικοί φορείς το επόμενο διάστημα να υπογράψουν ΣΣΕ.
• Αναπαράγοντας την ψευτιά ότι οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζόμενων ευθύνονται για την κρίση και πως αν οι εργαζόμενοι υποστούν θυσίες η κρίση θα σταματήσει.
• Όλο το προηγούμενο διάστημα «πέταγαν αντιμνημονιακές κορώνες» ότι δε θα υπάρξει καμία μείωση μισθού, καλλιεργούσαν τη λογική του μικρότερου κακού, την ηττοπάθεια, την αναμονή, στην ουσία αυτό που υπεράσπιζαν ήταν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η αύξηση ακόμα παραπέρα της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
• Καλούν τους εργαζόμενους να γίνουν συνένοχοι στο έγκλημα, να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης, να βάλουν και αυτοί πλάτη, αναγνωρίζοντας ότι οι επιχείρησης έχουν πρόβλημα για αυτό μειώνουν μισθούς και ωράρια.
• Αναπαράγουν το ψέμα ότι το κλείσιμο των επιχειρήσεων δεν οφείλεται στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, στον μονοπωλιακό έλεγχο, στις πολυεθνικές αλλά στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζόμενων.
• Ψεύδεται η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΟΙΥΕ όταν επικαλείται ότι με τη μείωση μισθών που απαιτεί η εργοδοσία συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία των σωματείων που είναι ενταγμένα στην δύναμη της ΟΙΥΕ .
• Είναι γνωστό ότι δεν έχει καμία εξουσιοδότηση από κανένα σωματείο από την ΑΤΤΙΚΗ ή την υπόλοιπη Ελλάδα, εκτός των Εργοδοτικών Επιχ. Σωματείων, να υπογράψει μείωση μισθών. Το μόνο σωματείο που συμφώνησε για μείωση μισθών στη σύσκεψη των σωματείων της Αττικής ήταν το επιχειρησιακό σωματείο του ΙΚΕΑ.
• Έχει απολέσει την αξιοπιστία της απέναντι στους «εργαζόμενους που εκπροσωπεί» όταν την μια έλεγε ΠΑΓΩΜΑ ΜΙΣΘΩΝ, την άλλη έλεγε ΚΑΜΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ, στην ολομέλεια της διοίκησης της ΟΙΥΕ ο Γενικός γραμματέας και επικεφαλής της Αυτ. Παρεμβασης σε ΟΙΥΕ- ΓΣΕΕ Θ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ με τη συμφωνία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ προτείνε και υπέγραψε τελικά μείωση μισθών στα όρια που θέλει η εργοδοσία.
Αλλο παράδειγμα συνέβη στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ), όπου οι ίδιες δυνάμεις, ανακοίνωσαν στην έκτακτη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων ότι η συνέλευση, με θέμα την ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ θα έχει μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα και θα μιλήσουν μόνο τα μέλη του ΔΣ και κανείς εργαζόμενος.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, στερώντας δηλαδή το λόγο απ' τους εργαζόμενους, εκφυλίζουν τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, του ανώτερου δηλαδή οργάνου κάθε σωματείου. Αυτή η τακτική, τελικά, σπρώχνει τους εργαζόμενους στη «γωνία», αφού βλέπουν μπροστά στα μάτια τους να εξελίσσεται μια Γενική Συνέλευση στην οποία δεν μπορούν να μιλήσουν ή, σε άλλες περιπτώσεις, βρίσκονται αντιμέτωποι με αποφάσεις που έχουν ληφθεί ερήμην τους και αφορούν την ίδια τους τη ζωή (όπως συνέβη στην Εθνική). Ετσι, όσοι υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν, στην πράξη τους «καπελώνουν», δηλαδή, τους απαξιώνουν μιας και τους στερούν το ίδιο το δικαίωμα του λόγου. Συνέπεια αυτών είναι οι εργαζόμενοι να αποξενώνονται από τα σωματεία τους, αφού δε συμμετέχουν επί της ουσίας στις διαδικασίες. Αυτό οδηγεί στο να αντιμετωπίζουν το σωματείο τους ως ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό που στέκεται πέρα και πάνω απ' αυτούς, βρίσκοντας τη συμμετοχή τους σε αυτό ως «κενή περιεχομένου».
Καλλιεργούν συνείδηση «καναπέ»
Η απαξίωση της δράσης των σωματείων εξυπηρετεί αναπόφευκτα την υποταγή των εργαζομένων απέναντι στις «ορέξεις» της εργοδοσίας, αλλά και στις γενικότερες πολιτικές του κεφαλαίου που εκφράζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Κι αυτό διότι οι εργαζόμενοι αντί συλλογικά, οργανωμένα και ενωμένα να απαντούν απέναντι σε κάθε πρόκληση της εργοδοσίας, αντιθέτως, βρίσκονται ξεκομμένοι, αποκομμένοι από τους συναδέλφους, αδύναμοι. Καλλιεργούν δηλαδή συνείδηση «καναπέ», συνείδηση υποταγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα - απ' την αντίθετη πλευρά - είναι αυτό των χαλυβουργών οι οποίοι κράτησαν μια 9μηνη σκληρή απεργιακή μάχη απέναντι «σε θεούς και δαίμονες» οπλισμένοι με την ακαταμάχητη ενότητά τους, τη διαρκή ανταλλαγή απόψεων, τις ουσιαστικές γενικές συνελεύσεις όπου συζητούνταν κάθε άποψη και επιχείρημα. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία γράφτηκε μια απ' τις σημαντικότερες σελίδες αγώνων της εργατικής τάξης.
Και εδώ αξίζει να προστεθεί ένα ακόμη στοιχείο. Οι δυνάμεις εκείνες που προωθούν τέτοιες «διαδικασίες» στα συνδικάτα, είναι οι δυνάμεις αυτές που βρίσκονται σε συνεργασία και «διάλογο» με την εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση. Καθόλου τυχαίο. Διότι οι δυνάμεις που υπερασπίζονται πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων και οργανώνουν την αντίσταση στα αντιλαϊκά σχέδια, επιδιώκουν και στηρίζουν τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, αφού μόνο έτσι μπορεί να πάρει απάντηση η αντεργατική επίθεση. Είναι κρίσιμο οι εργαζόμενοι να εντάσσονται στη συλλογική πάλη, να αναλαμβάνουν ευθύνη, να δυναμώνουν τα συνδικάτα και τα ταξικά τους χαρακτηριστικά, ώστε να οπλίζονται ενάντια στις εργοδοτικές μεθοδεύσεις (τις προσπάθειες τρομοκράτησης, εξαγοράς κ.τ.λ.
Δένουν χειροπόδαρα τους εργαζόμενους
Την ώρα που θα έπρεπε να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση κατά της επιθετικότητας της συγκυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου, οι δυνάμεις αυτές σπέρνουν την υποταγή και τη μοιρολατρία. Σπέρνουν την επικίνδυνη αντίληψη ότι δήθεν εργαζόμενοι και εργοδοσία έχουν «κοινά συμφέροντα». Λογική αδιέξοδη για τους εργαζόμενους, αφού η πείρα τους βεβαιώνει ότι η ανοχή δε λύνει τα προβλήματά τους. Ισα-ίσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στη FINTEXPORT. Στην εν λόγω εταιρεία, το επιχειρησιακό σωματείο, αντί να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων, απ' την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν τα προβλήματα, καλούσε τους εργάτες «να βάλουν πλάτη» για να μην κλείσει η εταιρεία. Η ανοχή αυτή δεν εμπόδισε την εργοδοσία να τους χρωστάει σήμερα εννιά μήνες δεδουλευμένων, το εργοστάσιο να υπολειτουργεί εδώ και πέντε μήνες και η διοίκηση να απειλεί πως αν δε γίνουν δεκτές οι προτάσεις της τότε θα κλείσει το εργοστάσιο!
Τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες οδηγούν την εργατική τάξη να βρίσκεται «δεμένη πισθάγκωνα» από διάφορους που υποτίθεται ότι την «εκπροσωπούν». Μ' αυτόν τον τρόπο δουλεύουν για συμφέροντα αλλότρια από αυτά των εργαζομένων. Μάλιστα, επικαλούνται το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δε συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις και απεργίες, για να αιτιολογήσουν μετά τις ενέργειές τους εκείνες που στρέφονται κατά των εργαζομένων (το έκανε η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Επισιτισμό - Τουρισμό).
Χαρακτηριστικό, στην κατεύθυνση της μεθόδευσης της υποταγής των εργαζομένων, είναι και το παράδειγμα της διοίκησης του Συλλόγου Εργαζομένων στην Εθνική Ασφαλιστική με πρωτεργάτη την παράταξη «Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία» (ΣΥΡΙΖΑ). Την ώρα που η εργοδοσία προτείνει μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 8,5%, το ΔΣ του Συλλόγου (ύστερα από πρόταση της «Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας») αποφάσισε να οργανώσει ... μυστική ψηφοφορία πάνω στην πρόταση της εργοδοσίας. Και με ανακοίνωσή του το ΔΣ προειδοποιεί τους εργαζόμενους ότι η εργοδοσία θέτει το δίλημμα «το τελεσίγραφο της Διοίκησης είναι ότι αν δε συμφωνηθεί το προτεινόμενο από αυτή κείμενο της ΣΣΕ, η Εταιρία θα προχωρήσει σε ατομικές συμβάσεις». Δηλαδή, η ηγεσία του Συλλόγου παρουσιάζει το δίλημμα σύμβαση με μείωση μισθών ή υπογραφή ατομικής σύμβασης με ακόμα μεγαλύτερη μείωση ως το μοναδικό.
Απέναντι σε αυτήν τη συνείδηση της υποταγής και του καναπέ που καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους. Να «πετάξουν» από τις ηγεσίες των συνδικάτων εκείνες τις δυνάμεις που δε σπέρνουν μόνο την απογοήτευση, αλλά και τους κρατάνε με κάθε τρόπο δέσμιους των σχεδιασμών και των συμφερόντων της μεγαλοεργοδοσίας. Να οργανωθούν στα συνδικάτα, να πιστέψουν στη δύναμή τους και να δουλέψουν για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα, για να δυναμώσουν τα ταξικά χαρακτηριστικά των συνδικάτων όπως απαιτούν οι ίδιοι οι καιροί από τα συνδικάτα.
Υπονομεύουν κάθε αγωνιστική δράση των εργαζομένων
Το τελευταίο διάστημα, κι ενώ νέα άγρια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, μέσα στους χώρους δουλειάς συντελείται μια εντεινόμενη προσπάθεια παροπλισμού και απογοήτευσης των εργαζομένων για να μην αντιδράσουν στη συντονισμένη επίθεση εργοδοσίας και συγκυβέρνησης. Αρνητικοί πρωταγωνιστές αυτής της εξέλιξης είναι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και ηγεσίες, με πρωτεργάτες τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αλλά και τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Με καλοσχεδιασμένες παρεμβάσεις χτυπούν στην «καρδιά» κάθε προσπάθειας αντίστασης, δηλαδή στη συλλογική και ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση των εργαζομένων. Εκείνο που υπηρετούν είναι η υποταγή της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της εργοδοσίας και στις πολιτικές της συγκυβέρνησης και της ΕΕ.
Βασική μέθοδος, που ακολουθούν αυτές οι δυνάμεις, είναι η υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών. Χαρακτηριστικά είναι τα περιστατικά όπου ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, σε επιχειρησιακά σωματεία και συνδικάτα, πραγματοποιούν Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες όμως δεν ... επιτρέπουν στους ίδιους τους εργαζόμενους να μιλήσουν και να εκφράσουν τη γνώμη τους. Αλλες φορές πάλι δεν πραγματοποιούν καθόλου συνελεύσεις. Για παράδειγμα, στο Σύλλογο Εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αντί να πάνε σε Γενική Συνέλευση, όπως απαιτούσαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για το ζήτημα της επιχειρησιακής σύμβασης, αυτοί πρώτα υπέγραψαν τη σύμβαση και δήλωσαν ότι θα κάνουν συνέλευση αργότερα...
Στις 27/7/12 η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) υπέγραψε την επαίσχυντη ΣΣΕ, με μειώσεις μισθών 6,7% έως 18%, με εφαρμογή από 1/8/2012 καταδικάζοντας 800.000 εμποροϋπαλλήλους να ζουν με μισθούς πείνας.
Οι εργοδότες απαιτούν και η πρόθυμη συνδικαλιστική πλειοψηφία στην ΟΙΥΕ εφαρμόζει, όπως κάνουν εδώ και πολλά χρόνια, υπέγραψαν με τους εργοδοτικούς φορείς (ΕΣΕΕ-ΓΕΣΕΒΕ) ο μισθός του κάθε εργαζομένου στο εμπόριο από 918 ευρώ που προβλέπεται μικτά το 2012 να κατεβεί στα επίπεδα από 1/1/2009 δηλαδή 860 ευρώ μικτά, αφαιρώντας τη μείωση του 6,7% και της ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου ο καθαρός μισθός του διαμορφώνεται στα 643 ευρώ!!!!!!!!!!!
Η συνδικαλιστική πλειοψηφία της Ο.Ι.Υ.Ε (ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΑΚΕ):
• Έκανε μαζί με τους εργοδότες σημαία την τρομοκρατία των εργαζομένων λέγοντας ότι θα κλείσουν μαγαζιά, ολόκληρες επιχειρήσεις, θα αυξηθεί η ανεργία, δε θα υπάρχουν εργοδοτικοί φορείς το επόμενο διάστημα να υπογράψουν ΣΣΕ.
• Αναπαράγοντας την ψευτιά ότι οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζόμενων ευθύνονται για την κρίση και πως αν οι εργαζόμενοι υποστούν θυσίες η κρίση θα σταματήσει.
• Όλο το προηγούμενο διάστημα «πέταγαν αντιμνημονιακές κορώνες» ότι δε θα υπάρξει καμία μείωση μισθού, καλλιεργούσαν τη λογική του μικρότερου κακού, την ηττοπάθεια, την αναμονή, στην ουσία αυτό που υπεράσπιζαν ήταν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η αύξηση ακόμα παραπέρα της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
• Καλούν τους εργαζόμενους να γίνουν συνένοχοι στο έγκλημα, να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης, να βάλουν και αυτοί πλάτη, αναγνωρίζοντας ότι οι επιχείρησης έχουν πρόβλημα για αυτό μειώνουν μισθούς και ωράρια.
• Αναπαράγουν το ψέμα ότι το κλείσιμο των επιχειρήσεων δεν οφείλεται στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, στον μονοπωλιακό έλεγχο, στις πολυεθνικές αλλά στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζόμενων.
• Ψεύδεται η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΟΙΥΕ όταν επικαλείται ότι με τη μείωση μισθών που απαιτεί η εργοδοσία συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία των σωματείων που είναι ενταγμένα στην δύναμη της ΟΙΥΕ .
• Είναι γνωστό ότι δεν έχει καμία εξουσιοδότηση από κανένα σωματείο από την ΑΤΤΙΚΗ ή την υπόλοιπη Ελλάδα, εκτός των Εργοδοτικών Επιχ. Σωματείων, να υπογράψει μείωση μισθών. Το μόνο σωματείο που συμφώνησε για μείωση μισθών στη σύσκεψη των σωματείων της Αττικής ήταν το επιχειρησιακό σωματείο του ΙΚΕΑ.
• Έχει απολέσει την αξιοπιστία της απέναντι στους «εργαζόμενους που εκπροσωπεί» όταν την μια έλεγε ΠΑΓΩΜΑ ΜΙΣΘΩΝ, την άλλη έλεγε ΚΑΜΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ, στην ολομέλεια της διοίκησης της ΟΙΥΕ ο Γενικός γραμματέας και επικεφαλής της Αυτ. Παρεμβασης σε ΟΙΥΕ- ΓΣΕΕ Θ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ με τη συμφωνία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ προτείνε και υπέγραψε τελικά μείωση μισθών στα όρια που θέλει η εργοδοσία.
Αλλο παράδειγμα συνέβη στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ), όπου οι ίδιες δυνάμεις, ανακοίνωσαν στην έκτακτη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων ότι η συνέλευση, με θέμα την ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ θα έχει μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα και θα μιλήσουν μόνο τα μέλη του ΔΣ και κανείς εργαζόμενος.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, στερώντας δηλαδή το λόγο απ' τους εργαζόμενους, εκφυλίζουν τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, του ανώτερου δηλαδή οργάνου κάθε σωματείου. Αυτή η τακτική, τελικά, σπρώχνει τους εργαζόμενους στη «γωνία», αφού βλέπουν μπροστά στα μάτια τους να εξελίσσεται μια Γενική Συνέλευση στην οποία δεν μπορούν να μιλήσουν ή, σε άλλες περιπτώσεις, βρίσκονται αντιμέτωποι με αποφάσεις που έχουν ληφθεί ερήμην τους και αφορούν την ίδια τους τη ζωή (όπως συνέβη στην Εθνική). Ετσι, όσοι υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν, στην πράξη τους «καπελώνουν», δηλαδή, τους απαξιώνουν μιας και τους στερούν το ίδιο το δικαίωμα του λόγου. Συνέπεια αυτών είναι οι εργαζόμενοι να αποξενώνονται από τα σωματεία τους, αφού δε συμμετέχουν επί της ουσίας στις διαδικασίες. Αυτό οδηγεί στο να αντιμετωπίζουν το σωματείο τους ως ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό που στέκεται πέρα και πάνω απ' αυτούς, βρίσκοντας τη συμμετοχή τους σε αυτό ως «κενή περιεχομένου».
Καλλιεργούν συνείδηση «καναπέ»
Η απαξίωση της δράσης των σωματείων εξυπηρετεί αναπόφευκτα την υποταγή των εργαζομένων απέναντι στις «ορέξεις» της εργοδοσίας, αλλά και στις γενικότερες πολιτικές του κεφαλαίου που εκφράζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Κι αυτό διότι οι εργαζόμενοι αντί συλλογικά, οργανωμένα και ενωμένα να απαντούν απέναντι σε κάθε πρόκληση της εργοδοσίας, αντιθέτως, βρίσκονται ξεκομμένοι, αποκομμένοι από τους συναδέλφους, αδύναμοι. Καλλιεργούν δηλαδή συνείδηση «καναπέ», συνείδηση υποταγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα - απ' την αντίθετη πλευρά - είναι αυτό των χαλυβουργών οι οποίοι κράτησαν μια 9μηνη σκληρή απεργιακή μάχη απέναντι «σε θεούς και δαίμονες» οπλισμένοι με την ακαταμάχητη ενότητά τους, τη διαρκή ανταλλαγή απόψεων, τις ουσιαστικές γενικές συνελεύσεις όπου συζητούνταν κάθε άποψη και επιχείρημα. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία γράφτηκε μια απ' τις σημαντικότερες σελίδες αγώνων της εργατικής τάξης.
Και εδώ αξίζει να προστεθεί ένα ακόμη στοιχείο. Οι δυνάμεις εκείνες που προωθούν τέτοιες «διαδικασίες» στα συνδικάτα, είναι οι δυνάμεις αυτές που βρίσκονται σε συνεργασία και «διάλογο» με την εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση. Καθόλου τυχαίο. Διότι οι δυνάμεις που υπερασπίζονται πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων και οργανώνουν την αντίσταση στα αντιλαϊκά σχέδια, επιδιώκουν και στηρίζουν τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, αφού μόνο έτσι μπορεί να πάρει απάντηση η αντεργατική επίθεση. Είναι κρίσιμο οι εργαζόμενοι να εντάσσονται στη συλλογική πάλη, να αναλαμβάνουν ευθύνη, να δυναμώνουν τα συνδικάτα και τα ταξικά τους χαρακτηριστικά, ώστε να οπλίζονται ενάντια στις εργοδοτικές μεθοδεύσεις (τις προσπάθειες τρομοκράτησης, εξαγοράς κ.τ.λ.
Δένουν χειροπόδαρα τους εργαζόμενους
Την ώρα που θα έπρεπε να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή αντίσταση κατά της επιθετικότητας της συγκυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου, οι δυνάμεις αυτές σπέρνουν την υποταγή και τη μοιρολατρία. Σπέρνουν την επικίνδυνη αντίληψη ότι δήθεν εργαζόμενοι και εργοδοσία έχουν «κοινά συμφέροντα». Λογική αδιέξοδη για τους εργαζόμενους, αφού η πείρα τους βεβαιώνει ότι η ανοχή δε λύνει τα προβλήματά τους. Ισα-ίσα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στη FINTEXPORT. Στην εν λόγω εταιρεία, το επιχειρησιακό σωματείο, αντί να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων, απ' την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν τα προβλήματα, καλούσε τους εργάτες «να βάλουν πλάτη» για να μην κλείσει η εταιρεία. Η ανοχή αυτή δεν εμπόδισε την εργοδοσία να τους χρωστάει σήμερα εννιά μήνες δεδουλευμένων, το εργοστάσιο να υπολειτουργεί εδώ και πέντε μήνες και η διοίκηση να απειλεί πως αν δε γίνουν δεκτές οι προτάσεις της τότε θα κλείσει το εργοστάσιο!
Τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες οδηγούν την εργατική τάξη να βρίσκεται «δεμένη πισθάγκωνα» από διάφορους που υποτίθεται ότι την «εκπροσωπούν». Μ' αυτόν τον τρόπο δουλεύουν για συμφέροντα αλλότρια από αυτά των εργαζομένων. Μάλιστα, επικαλούνται το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δε συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις και απεργίες, για να αιτιολογήσουν μετά τις ενέργειές τους εκείνες που στρέφονται κατά των εργαζομένων (το έκανε η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Επισιτισμό - Τουρισμό).
Χαρακτηριστικό, στην κατεύθυνση της μεθόδευσης της υποταγής των εργαζομένων, είναι και το παράδειγμα της διοίκησης του Συλλόγου Εργαζομένων στην Εθνική Ασφαλιστική με πρωτεργάτη την παράταξη «Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία» (ΣΥΡΙΖΑ). Την ώρα που η εργοδοσία προτείνει μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 8,5%, το ΔΣ του Συλλόγου (ύστερα από πρόταση της «Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας») αποφάσισε να οργανώσει ... μυστική ψηφοφορία πάνω στην πρόταση της εργοδοσίας. Και με ανακοίνωσή του το ΔΣ προειδοποιεί τους εργαζόμενους ότι η εργοδοσία θέτει το δίλημμα «το τελεσίγραφο της Διοίκησης είναι ότι αν δε συμφωνηθεί το προτεινόμενο από αυτή κείμενο της ΣΣΕ, η Εταιρία θα προχωρήσει σε ατομικές συμβάσεις». Δηλαδή, η ηγεσία του Συλλόγου παρουσιάζει το δίλημμα σύμβαση με μείωση μισθών ή υπογραφή ατομικής σύμβασης με ακόμα μεγαλύτερη μείωση ως το μοναδικό.
Απέναντι σε αυτήν τη συνείδηση της υποταγής και του καναπέ που καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους. Να «πετάξουν» από τις ηγεσίες των συνδικάτων εκείνες τις δυνάμεις που δε σπέρνουν μόνο την απογοήτευση, αλλά και τους κρατάνε με κάθε τρόπο δέσμιους των σχεδιασμών και των συμφερόντων της μεγαλοεργοδοσίας. Να οργανωθούν στα συνδικάτα, να πιστέψουν στη δύναμή τους και να δουλέψουν για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα, για να δυναμώσουν τα ταξικά χαρακτηριστικά των συνδικάτων όπως απαιτούν οι ίδιοι οι καιροί από τα συνδικάτα.
