ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

δημοσίευμα απο την εφημερίδα "ριζοσπάστης"
ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
«Αύξηση» 1,27 ευρώ στο μεροκάματο κάθε χρόνο!
Αποκαλυπτικά τα στοιχεία από την ανάλυση των Συμβάσεων που υπογράφει την τελευταία τουλάχιστον οκταετία η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ
Η στάση της ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας καθορίζεται διαχρονικά από τη στρατηγική της συμφωνία με βασικές αξιώσεις του κεφαλαίου, με την αποδοχή από την πλευρά της πλειοψηφίας της λογικής της ανταγωνιστικότητας και των «αντοχών της οικονομίας». Στάση και στρατηγική που καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και τις ανάγκες τους.
Στις φετινές διαπραγματεύσεις, η συνδικαλιστική πλειοψηφία προσήλθε με πλαίσιο που νομιμοποιεί τη μερική απασχόληση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις μαζικές απολύσεις. Ενώ και στα μισθολογικά αιτήματα κινείται σταθερά στη λογική των «αυξήσεων» πείνας, αφήνοντας να διαρρεύσουν ποσοστά που προδιαγράφουν την καθήλωση και τη συρρίκνωση επί της ουσίας του λαϊκού εισοδήματος.
Μια σύντομη αναδρομή στις ΕΓΣΕΕ που υπογράφτηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια, από το 2000 έως και το 2007, δείχνει ανάγλυφα ότι η στάση της ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις και η Σύμβαση που τελικά υπογράφει, αποτελεί στρατηγική επιλογή προς όφελος των εργοδοτών, του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάσει των Συμβάσεων της ΓΣΕΕ, το μεροκάματο αυξάνεται κάθε χρόνο μόλις 1,27 ευρώ χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο πληθωρισμός!
Από το 2000 υπογράφτηκαν τέσσερις Συμβάσεις, αφού κάθε ΕΓΣΕΕ είναι διετής, μια μορφή σύμβασης που εφαρμόζεται κατά κόρον από το 1994. Με δεδομένο τις αυξήσεις - ψίχουλα που προέβλεπαν και οι οποίες εξανεμίζονταν κάθε φορά από τον πληθωρισμό, η διετής διάρκειά τους εξασφάλισε στους εργοδότες φθηνά εργατικά χέρια και κλίμα εργασιακής ειρήνης για ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα. Ενώ η υπογραφή κατάπτυστων ΕΓΣΣΕ δημιουργούσε ανέκαθεν τεράστια εμπόδια και στη διεκδίκηση των κλαδικών Συμβάσεων.
Συμβάσεις πείνας
2000 - 2001: Λίγο πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συναντάται με κλιμάκιο του ΟΟΣΑ και το διαβεβαιώνει ότι δε θα μπει σε αμφισβήτηση η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις αποφεύγει να ζητήσει από την αρχή συγκεκριμένες αυξήσεις. Στη δεύτερη συνάντηση με τους εργοδότες (Μάρτης 2000), ο ΣΕΒ δίνει αυξήσεις 2,5% και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συζητά για ένα 5%. Τελικά, το Μάη του 2000 οι δύο πλευρές υπογράφουν σύμβαση που προβλέπει μέση ετήσια αύξηση των μισθών μόλις 2,8% για το 2000 και 2,6% για το 2001. Οι υπογραφές «έπεσαν» στις 15 Μάη. Το μεροκάματο στα τέλη του 2000 διαμορφώνεται στα 20,5 ευρώ (μετατροπή από δραχμές) και το 2001 στα 21,18 ευρώ. Αντίστοιχα ο μισθός στα 457,65 και στα 472,88 ευρώ.
Σε έκθεση της Κομισιόν γίνεται ειδική μνεία για τις συμβάσεις, λίγο πριν υπογραφτεί η ΕΓΣΕΕ. Αρχικά, δίνονται τα εύσημα επειδή η προηγούμενη διετής ΕΓΣΕΕ (1998 - 1999) «οδήγησε σε επιβράδυνση των ονομαστικών αμοιβών των μισθωτών και του κόστους εργασίας» και πιο κάτω σημειώνεται «μια νέα διετής σύμβαση θα συνέβαλε στη συγκράτηση του κόστους εργασίας. Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να προωθήσει μια τέτοια ρύθμιση». Αποστολή εξετελέσθη!
Στην ίδια σύμβαση η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ανοίγει το δρόμο για την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση που εκδηλώνεται αρχικά με το νομοσχέδιο Γιαννίτση το 2001 και ολοκληρώνεται δύο χρόνια μετά με το νόμο 3029 του 2002. Στο άρθρο 13 της σύμβασης, πλειοψηφία και εργοδότες «υπογραμμίζουν την ανάγκη αναμόρφωσης του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων» και προτείνουν μεταξύ άλλων «την ενοποίηση των ομοειδών ταμείων κύριας σύνταξης» - χωρίς καν να θέτουν όρους - αλλά και τη «συγκρότηση στην κοινωνική ασφάλιση ενός συστήματος κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών στοιχείων».
2002 - 2003: Η ιστορία επαναλαμβάνεται και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπογράφει με τους εργοδότες νέα διετή σύμβαση για τα έτη 2002 - 2003. Αρχικά, η πλειοψηφία φέρεται να ζητά αύξηση της τάξης του 5,6%. Οι εργοδότες μιλάνε για 3,4%. Τελικά, οι δύο πλευρές υπογράφουν τη σύμβαση που προβλέπει αυξήσεις μόλις 3,4% (συν 1,1% ως αναπλήρωση του εισοδήματος που χάθηκε το 2001 λόγω πληθωρισμού) για το 2002 και 3,9% για το 2003. Τα μεροκάματα το 2002 και το 2003 (στο τέλος των δύο χρόνων) διαμορφώνονται στα 22,35 ευρώ και στα 23,29 ευρώ, αντίστοιχα. Οι μισθοί στα 498,86 και 519,17 ευρώ.
2004 - 2005: Ενόψει της νέας σύμβασης που τελικά είναι και αυτή διετής και αφορά στα έτη 2004 - 2005, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ζητά αυξήσεις περίπου 8%. Οι εργοδότες ζητούν απροκάλυπτα οι αυξήσεις να είναι ποσοτικές και όχι ποσοστιαίες. Το Μάη του 2004 υπογράφεται η σύμβαση που και πάλι προβλέπει αυξήσεις - ψίχουλα. Μόλις 4,7% για το 2004 και 3,4% για το 2005. Στα τέλη του 2004 και του 2005 τα μεροκάματα διαμορφώνονται στα 25,01 και 26,41 ευρώ και οι μισθοί στα 559,98 και 591,18 ευρώ, αντίστοιχα.
2006 - 2007: Στην τελευταία διετή σύμβαση 2006 - 2007, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ μιλά και πάλι για αυξήσεις της τάξης του 8% το οποίο αργότερα κατεβαίνει στο 5,8%, ενώ οι εργοδότες δίνουν 3%. Η σύμβαση που υπογράφεται προβλέπει 3,86% για το 2006 και 3,4% για το 2007. Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν είναι ικανοποιητικές για τους εργοδότες, αφού οι αυξήσεις που δόθηκαν ήταν πολύ κοντά στο δικό τους αρχικό σχεδιασμό. Ενώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πήγε πολύ πιο κάτω ακόμα και από όσα αρχικά πρότεινε η ίδια - τα οποία έτσι και αλλιώς βρίσκονταν μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων. Να πώς φθάσαμε στις 31-12-2007 το μεροκάματο να είναι μόλις 29,39 ευρώ μεικτά και ο μισθός 657,89 ευρώ μεικτά.
«Νομιμοποίηση» των σχεδίων του ΣΕΒ
Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στα χρόνια αυτά, η εργοδοτική πλευρά προχώρησε σε μια σειρά προτάσεις που είχαν να κάνουν με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, προς το χειρότερο. Ορισμένες από αυτές τις προτάσεις των εργοδοτών ήταν: Συμβάσεις με ακόμα μεγαλύτερη χρονική διάρκεια (π.χ. τριετής). Μείωση του κόστους των υπερωριών και ευελιξία στις ώρες εργασίας, ποσοτικές και όχι ποσοστιαίες αυξήσεις, αποσύνδεση της ΕΓΣΕΕ από τις κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, ακόμα και κατάργηση των συμβάσεων. Ακόμα, διευθέτηση του χρόνου εργασίας και πάγωμα των μισθών σε συγκεκριμένες περιοχές με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ 2006
Υπερκέρδη 17.913 ευρώ από κάθε εργαζόμενο
Σημαντική αύξηση 17% των κερδών ανά εργαζόμενο, τη χρονιά που το μεροκάματο αυξήθηκε 77 λεπτά
Μέχρι και 8.916% η αύξηση των επιχειρηματικών κερδών



Μπορεί τη βδομάδα που μας πέρασε να έγινε η πρώτη συνάντηση για την υπογραφή νέας Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και σ' αυτή να διαπιστώθηκαν «διάσταση απόψεων», ωστόσο από τώρα θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, ότι η έκβαση των διαπραγματεύσεων, τελικά, θα κινηθεί στο ημίφως του συμβιβασμού και της... συνεννόησης. Το να καταλήγεις εκ των προτέρων σε μια τέτοια εκτίμηση μπορεί από ορισμένους καλοθελητές να... κακοχαρακτηριστεί, ωστόσο τα δεδομένα δεν επιτρέπουν αυταπάτες. Ποια είναι αυτά; Πρώτον, ότι οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας προσέρχονται στις συζητήσεις κραδαίνοντας, όπως πάντα, απειλές και εκβιασμούς για τα χειρότερα, ενώ όλο και πιο φανερά επιχειρούν να θέσουν θέμα συνολικής αναθεώρησης - και κατάργησης - του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων. Δεύτερον, ότι η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ με την καθημερινή της πρακτική, έχει πια αποδείξει ότι αντί για διεκδικήσεις και αγώνες για πραγματικές αυξήσεις, έχει επιλέξει να κινείται στο πλαίσιο της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας», με αποτέλεσμα όλα τα τελευταία χρόνια μισθοί και μεροκάματα να έχουν καθηλωθεί σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, αφού οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να τα βγάλουν πέρα, με αυξήσεις λίγων λεπτών του ευρώ, με τα ψίχουλα, δηλαδή, της «κοινωνικής συναίνεσης» των συμβιβασμένων. Τρίτον, αρωγός και των μεν και των δε εμφανίζονται οι κυβερνώντες και η ΕΕ, που δε χάνουν ευκαιρία να προβάλουν την άποψη ότι η απρόσκοπτη εξασφάλιση της οικονομικής - λένε - σταθερότητας και ανάπτυξης, απαιτεί σθεναρή στάση από τους πρώτους και λογικευμένα αιτήματα από τους δεύτερους. Αυτό που βεβαίως δε λένε, είναι το γεγονός ότι όταν μιλάνε για «σταθερότητα» και «ανάπτυξη», εννοούν αποκλειστικά τη σταθερή αύξηση των υπερκερδών του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων, στόχος γύρω από τον οποίο κινείται το σύνολο της εφαρμοζόμενης πολιτικής στον τομέα της οικονομίας. Το κακό για τους εργαζόμενους της χώρας είναι ότι, εξαιτίας των συσχετισμών που υπάρχουν στην κοινωνία, αυτή η συνταγή, η συνταγή λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα, έχει ακόμα πέραση, κάτι που στην απλή αριθμητική φαίνεται από την αντίστροφη πορεία εξέλιξης που έχουν, αφ' ενός, οι μισθοί των εργαζομένων και, αφ' ετέρου, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.



Η προηγούμενη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τα χρόνια 2006-2007, θα μείνει στην ιστορία, ως η σύμβαση των 77 λεπτών. Τόση ήταν η... αύξηση του μεροκάματου, σε μια περίοδο που η αγοραστική δύναμη των λαϊκών εισοδημάτων κατρακυλούσε από το κακό στο χειρότερο, ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε τους «πρόθυμους» της ΓΣΕΕ να θριαμβολογήσουν για το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που είχαν με τους εργοδότες. Κι ας μην έχει φτάσει ακόμα, εν έτη 2008, το βασικό μεροκάματο σε μεικτά, ούτε καν στα 30 ευρώ!
Αραγε, πόσο γνωρίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τι είχε γίνει στην άλλη πλευρά της όχθης, τη χρονιά που εκείνοι υποχρεώνονταν να καλύψουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τους με τα 77 λεπτά του ευρώ; Πώς εξελίχθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης το 2006; Πώς κινήθηκαν τα επιχειρηματικά κέρδη; Πόσο περισσότερο αυξήθηκαν, σε σχέση με την προηγούμενη και όλες τις προηγούμενες χρονιές; Πόσο μπορεί να έχει βάση το πλαίσιο συζήτησης που θέτουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες για τη διαμόρφωση του μεροκάματου και των μισθών; Τα στοιχεία, τα επίσημα στοιχεία των επιχειρήσεων, των κλάδων της βιομηχανίας και του εμπορίου, είναι άκρως αποκαλυπτικά και αξίζει τον κόπο να τα έχουμε υπόψη μας τούτες τις μέρες, τις μέρες που γίνονται οι διαπραγματεύσεις για τη νέα ΕΓΣΣΕ.
Τα κέρδη ανά εργαζόμενο
Το πρώτο συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι ότι και το 2006, χρονιά για την οποία υπάρχουν τα οριστικά στοιχεία των ισολογισμών των επιχειρήσεων, ήταν μια χρονιά που εντάθηκε παραπέρα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αυξήθηκε ακόμα περισσότερο και το μέγεθος και το ποσοστό της υπεραξίας, αφού αυξήθηκαν σημαντικά τα κέρδη που απέσπασαν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου για κάθε εργαζόμενο που απασχολούσαν στις επιχειρήσεις τους. Συνολικά, οι 200 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις με το μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων, το 2006 απέσπασαν καθαρά κέρδη 3,33 δισεκατομμύρια ευρώ, έναντι 2,88 δισεκατομμυρίων το 2005. Οι επιχειρήσεις αυτές απασχολούσαν 182.764 εργαζόμενους το 2005 και 186.830 την επόμενη χρονιά. Αυτό σημαίνει ότι το κέρδος ανά εργαζόμενο που «τσέπωσαν» οι εκπρόσωποι αυτών των 200 επιχειρήσεων ήταν 15.199 ευρώ το 2005, ενώ έφτασαν τα 17.913 ευρώ το 2006!!! Δηλαδή, μέσα σε μία χρονιά - τη χρονιά των αυξήσεων των 77 λεπτών - οι μεγαλοεπιχειρηματίες αύξησαν το κέρδος που βγάζουν από κάθε εργαζόμενο κατά 2.613 ευρώ, ή κατά 17%!!!
Στον ΠΙΝΑΚΑ 1 παρουσιάζονται αναλυτικά τα στοιχεία που αφορούν τις 100 βιομηχανικές και 100 εμπορικές επιχειρήσεις, με το περισσότερο προσωπικό. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στις βιομηχανικές μονάδες, που τα κέρδη αυξήθηκαν συνολικά κατά 15% και ο αριθμός των εργαζομένων μειώθηκε 4%, τα κέρδη που αποσπάστηκαν, κατά μέσο όρο, από την εργασία του κάθε εργαζόμενου, αυξήθηκαν κατά 19% και έφτασαν τα 20.261 ευρώ! Αντίστοιχα είναι τα αποτελέσματα και στους κλάδους του εμπορίου, όπου σημειώθηκε μεγάλη αύξηση της κερδοφορίας (29%) και τα κέρδη ανά εργαζόμενο άγγιξαν τα 14.625 ευρώ, επίπεδα πρωτοφανή για το χώρο του εμπορίου.
Ακόμα πιο προκλητικά είναι τα στοιχεία του ΠΙΝΑΚΑ 2, όπου εμφανίζονται οι 10 βιομηχανικές και 10 εμπορικές επιχειρήσεις, με τα μεγαλύτερα κέρδη ανά εργαζόμενο. Οταν υπάρχουν εταιρείες που αποσπούν κέρδη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από την απλήρωτη εργασία κάθε εργαζόμενου, ο καθένας κατανοεί ότι τα λόγια είναι φτωχά, για να δειχτεί το μέγεθος της εκμετάλλευσης που υφίσταται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος.
Είναι ολοφάνερο: To 2006, αποδείχτηκε ακόμα μια χρονιά τρελών κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρήσεων στους κλάδους των υπηρεσιών (όπου εκεί τα κέρδη είναι ακόμα μεγαλύτερα) αν κατατάξουμε τις επιχειρήσεις με βάση το μέγεθος των κερδών τους, οι περίπου 800 μεγάλες και πολύ μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις της βιομηχανίας και του εμπορίου, εμφάνισαν επίσημα καθαρά κέρδη της τάξης των 5,3 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι οι 40 πρώτες από αυτές συγκεντρώνουν το 54% των συνολικών κερδών, είναι καθαρό ότι μια μικρή κάστα μεγαλοεπιχειρηματιών, καρπώνεται, μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, ποσά που όχι μόνο είναι τεράστια, αλλά μεγεθύνονται χρόνο με το χρόνο.
Ασύλληπτη αύξηση κερδών
Στις πρώτες θέσεις των επιχειρηματικών ομίλων με κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ το 2006, βρίσκονται επιχειρήσεις όπως τα «Ελληνικά Πετρέλαια», η «Μότορ Οϊλ», ο «Τιτάνας», η «Coca Cola», η ΠΕΣΙΝΕ κλπ., εταιρίες που όλα τα τελευταία χρόνια συγκεντρώνουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι της χώρας. Ωστόσο, ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η εικόνα στην οποία φαίνεται η αύξηση των κερδών των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων. Στη βιομηχανία, στις 5 πρώτες θέσεις των επιχειρήσεων με τη μεγαλύτερη αύξηση κερδών βρίσκονται οι παρακάτω εταιρείες:
«SOVEL Ελληνική Εταιρεία Χάλυβα»: 8.916,8%
«Olympic Catering»: 1.828,9%
«Novartis Hellas»: 1.810,2%
«ΓΡΗΓΟΡΗΣ Μικρογεύματα»: 1.586,6%
«Σωληνουργεία Κορίνθου»: 1.435,3%
Εξίσου προκλητική είναι και η εξέλιξη που σημειώθηκε στην κερδοφορία των εμπορικών επιχειρήσεων, με πρωταγωνιστές στην... πρόκληση τις παρακάτω εταιρίες:
ΛΑΜΔΑ ΠΑΚ: 1.008,3%
«Νεοχημική»: 961,6%
«Λαδάκης Ι.»: 558,7%
MICROSOFT HELLAS: 536%
«PLUS Ενδοπροσθετική»: 461,5%
Δεν είναι πλεονασμός να πούμε ότι οι αριθμοί και τα στοιχεία μιλούν από μόνοι τους. Μόνο που αυτό δε φτάνει. Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιηθεί ότι η εργατική τάξη της χώρας και οι άλλοι εργαζόμενοι, παράγουν χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλύτερο πλούτο, που τον ιδιοποιείται μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και οι εκπρόσωποί τους, οι οποίοι όταν έρχεται η ώρα των διαπραγματεύσεων για τους μισθούς και το μεροκάματο, κρατούν για τα θησαυροφυλάκιά τους τα δισεκατομμύρια και «προσφέρουν» στους εργαζόμενους κάποια λίγα λεπτά του ευρώ.

ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
Εκατομμύρια πάνε κι έρχονται...
Υποτίθεται ότι προορισμός των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) είναι η υπεράσπιση των αδυνάτων και των αδικημένων, η προστασία του περιβάλλοντος και η προώθηση υψηλών ανθρωπιστικών ιδεωδών. Υποτίθεται ότι είναι σύμμαχος του λαϊκού παράγοντα και μοχλός πίεσης για τις κυβερνήσεις.
Την ίδια στιγμή, δεν είναι λίγες οι φορές, που «βγαίνουν τα άπλυτά τους στη φόρα»: Πολυεθνικές, πετρελαϊκές εταιρείες, μυστικές υπηρεσίες, γνωστοί ιμπεριαλιστές και ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, «κρύβονται» πίσω από το προπέτασμα «φιλοπεριβαλλοντικών» ή «ανθρωπιστικών» Οργανώσεων. Τεράστια χρηματικά ποσά, που δίνονται, αλλά ποτέ δεν αξιοποιούνται για το σκοπό που δόθηκαν, Οργανώσεις - «φαντάσματα» που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, και άλλα πολλά...
Δεν πρόκειται για κανένα ...«σκάνδαλο». Η εξ ορισμού αποστολή των ΜΚΟ είναι να υπηρετούν και να στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, να συμβάλλουν στην αναζωογόνησή του, να δημιουργούν ένα εικονικό ανθρώπινο πρόσωπο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και να συγκαλύπτουν όλες τις βρώμικες πλευρές του. Κατά κανόνα οι ΜΚΟ είναι «παιδιά» των αστικών κυβερνήσεων, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κάποιων μυστικών υπηρεσιών.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία χρηματοδοτούνται από τις αστικές κυβερνήσεις, από την ΕΕ και από τα μονοπώλια. Ολες οι σάπιες πλευρές του καπιταλισμού αγγίζουν υποχρεωτικά και το κατασκεύασμά του που ονομάζεται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Χορός εκατομμυρίων
Χρηματοδοτούνται με χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό, για αμφίβολο - κατά κύριο λόγο - έργο, τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία των εργαζομένων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων καλείται να ζει διαρκώς στη λιτότητα. Τη στιγμή που για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, όχι απλά δεν περισσεύουν χρήματα, αλλά γίνονται και απανωτές περικοπές. Ο έλεγχος για το «πού πάνε τα λεφτά» είναι σχεδόν ανύπαρκτος, μα η ουσία είναι ότι τα τεράστια χρηματικά ποσά δίνονται σε αυτές τις Οργανώσεις απόλυτα συνειδητά, αφού συμβάλλουν στην ομαλή άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.
Είναι πολλά τα λεφτά...
Εκατομμύρια ευρώ των Ελλήνων εργαζομένων δίνονται κάθε χρόνο σε κάθε λογής Οργάνωση, σε κάποιες για να λειτουργούν ως κυματοθραύστες της λαϊκής δυσαρέσκειας και να προωθούν την πολιτική και την ιδεολογία των ιμπεριαλιστικών κέντρων (όπως, π.χ., της ΕΕ), και σε άλλες απλά ...δίνονται. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει καν ελεγκτικός μηχανισμός για το πώς χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα χρηματικά ποσά.
Οπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, το υπουργείο Απασχόλησης, μόνο για το 2006 - 2008, μοίρασε σε περίπου 300 ΜΚΟ το ποσό των 40 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Απασχόληση και Επαγγελματική Κατάρτιση» που συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο (Γ΄ ΚΠΣ). Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξαν υπόνοιες για την προέλευση και τη δράση κάποιων εξ αυτών των ΜΚΟ, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι αυτό γίνεται σε μια στιγμή που έχει δρομολογηθεί η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, λόγω «έλλειψης» χρημάτων για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ας δούμε μερικά άλλα παραδείγματα, ιδιαίτερα υψηλών χρηματοδοτήσεων, βάσει στοιχείων του υπουργείου Εξωτερικών:
Η «Αλληλεγγύη» είναι ΜΚΟ της Εκκλησίας που ιδρύθηκε το 2002 με πρωτοβουλία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και έκτοτε χρηματοδοτείται με τεράστια χρηματικά ποσά. Μόνο με το υπουργείο Εξωτερικών και για ένα μόνο πρόγραμμα, που αφορούσε σε επισιτιστική βοήθεια στο Ιράκ, υπέγραψε σύμβαση χρηματοδότησης το 2006 ύψους 7 εκατ. ευρώ! Τώρα, το υπουργείο ζητά πίσω τα 5,6 εκατ. ευρώ που δόθηκαν προκαταβολικά, καθώς το πρόγραμμα δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αφού τα κοτόπουλα που αγοράστηκαν από την Εκκλησία για να σταλούν, βρέθηκαν σάπια σε έλεγχο της Νομαρχίας Πειραιά. Ωστόσο, γεννιούνται ερωτήματα, για το αν θα ζητούνταν τα χρήματα πίσω αν δεν είχε αποκαλυφθεί το θέμα με τα σάπια κοτόπουλα... Για το ίδιο έτος (2006), η «Αλληλεγγύη» έλαβε από το υπουργείο Εξωτερικών συνολικά - εκτός των 5,6 εκατομμυρίων - το ποσό των 1,57 εκατ. ευρώ!
Η «Ευρωπαϊκή Προοπτική» δραστηριοποιείται στον τομέα της διεθνούς αναπτυξιακής συνεργασίας, ιδρύθηκε το 1993 και προωθεί την εδραίωση των ...«δημοκρατικών θεσμών» σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, της πρώην ΕΣΣΔ, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής. Πρώην πρόεδρός της και ένα από τα κύρια στελέχη της είναι ο Παντελής Σκλιάς, ο οποίος πήρε πρόσφατα τη θέση του Γενικού Γραμματέα Νέας Γενιάς μετά από πρόταση του υπουργού Παιδείας, Ευριπίδη Στυλιανίδη. Εχει διατελέσει υπεύθυνος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της ΟΝΝΕΔ την περίοδο 1990-'91 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Μόνο για το 2007 η «Ευρωπαϊκή Προοπτική» χρηματοδοτήθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών με το χρηματικό ποσό των 910.000 ευρώ! Ποιο ήταν το έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας; Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εξωτερικών, τα προγράμματα αφορούσαν σε: Ανάπτυξη τοπικής Κοινωνίας των Πολιτών και ενδυνάμωση δικτύων ΜΚΟ σε Σερβία, Κόσσοβο, ΠΓΔΜ και Ελλάδα. Βιώσιμη ανάπτυξη για την κοινωνική και οικονομική συνοχή στη Σερβία, στο Κοσσυφοπέδιο, κλπ. Επιπλέον, στην «Ευρωπαϊκή Προοπτική» και στη ΜΚΟ «Κοινωνική Μέριμνα Οικογένειας και Παιδιού» δόθηκαν στο ίδιο έτος 159.675 ευρώ για ...«κοινωνική ενδυνάμωση στις σεισμόπληκτες περιοχές του Πακιστάν».
Το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίου Δικαίου», με πρόεδρο τον Σπύρο Φλογαΐτη, καθηγητή στη Νομική Σχολή Αθηνών και υπηρεσιακό υπουργό Εσωτερικών για τις εκλογές το Σεπτέμβρη του 2007, χρηματοδοτήθηκε για το 2007 από το υπουργείο Εξωτερικών με πάνω από 870.000 ευρώ για «δράσεις» όπως η ...εφαρμογή πρακτικών της ΕΕ στη φορολογία στη Βοσνία (85.000 ευρώ) και η επιμόρφωση νομικών για το κράτος δικαίου στη Μολδαβία (105.944 ευρώ)!Αξίζει να σημειωθεί ενδεικτικά ότι πήρε - μεταξύ άλλων - 223.134 ευρώ για την επιμόρφωση εκπροσώπων των Βαλκανίων και Παρευξείνιων χωρών για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία και 183.303 ευρώ για ένα Παγκόσμιο Συνέδριο Συνταγματικού Δικαίου!
Πάνω από 100 εκατ. ευρώ μέσα σε 10 χρόνια!
Το θέμα της αδιαφανούς χρηματοδότησης αυτών των Οργανώσεων έθεσε στα μέσα Δεκέμβρη στη Βουλή με Ερώτησή του ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Μαυρίκος.
Επικαλούμενος διεθνή στοιχεία, είπε ότι σε όλο τον κόσμο δραστηριοποιούνται 55.000 ΜΚΟ και έχουν εισπράξει 10 δισ. δολάρια από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία, με στόχο την παρέμβαση στον Τρίτο Κόσμο. Η δράση τους, είπε, δεν είναι αγνή και άδολη και υπάρχουν στελέχη των ΜΚΟ που παίρνουν υπέρογκους μισθούς και συνδέονται με διάφορες πολυεθνικές εταιρείες. Αναφέρθηκε στο πρόσφατο παράδειγμα της ΜΚΟ «Κιβωτός» που αποκαλύφθηκε, στη Γαλλία, ότι έκανε εμπόριο παιδιών από το Τσαντ, ενώ στη χώρα μας χρηματοδοτήθηκε Οργάνωση με 168.000 ευρώ για να πραγματοποιήσει σεμινάριο για τη «δημιουργία νέων ηγετών».
Κατέληξε ότι πρόκειται για λεηλασία του δημόσιου χρήματος και μάλιστα με αδιαφανείς διαδικασίες και ζήτησε από την κυβέρνηση να ανακοινώσει όλα τα στοιχεία με τις χρηματοδοτήσεις ΜΚΟ την τελευταία δεκαετία. Με βάση τα στοιχεία που έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών, από το 1998 μέχρι και το 2007 έχουν δοθεί σε μια σειρά ΜΚΟ πάνω από 100 εκατ. ευρώ. Σημειωτέον ότι ορισμένες από αυτές μπορεί να έχουν χρηματοδοτηθεί και από άλλα υπουργεία, καθώς το υπουργείο Εξωτερικών δεν είναι το μοναδικό που χρηματοδοτεί ΜΚΟ.
ΜΚΟ και ... εξέχουσες προσωπικότητες
Από μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών έως τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και τον Αλ Γκορ, έχουν περιβαλλοντικές «ευαισθησίες», έχουν αναμειχθεί με τις γνωστότερες διεθνούς εμβέλειας οικολογικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ωστόσο, δεν πρόκειται για τα πρόσωπα, μα για τα συμφέροντα τα οποία έχουν ταχθεί να υπηρετούν, δηλαδή τα καπιταλιστικά κέρδη. Και αυτό αποκαλύπτεται όχι μόνο από τη δράση τους, που κάθε άλλο παρά πίεση ασκεί στις αστικές κυβερνήσεις, μα και από τα πρόσωπα, τα οποία έχουν «διοριστεί» να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό και από αυτό το πόστο...
Η ...«βασιλική» καταγωγή του WWF
Ας δούμε ενδεικτικά τι φανερώνει το παρελθόν της πασίγνωστης περιβαλλοντικής ΜΚΟ, WWF:
Πρώτος πρόεδρος (1962 - 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Ο Βερνάρδος, που χαρακτηρίζεται στον επίσημο ιστοτόπο του WWF ως «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης.
Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 - 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστοτόπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός Τζον Χ. Λούντον (John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.
Από το 1981 έως το 1996 πρόεδρος του WWF υπήρξε ο Δούκας του Εδιμβούργου, ο οποίος γεννήθηκε ως Πρίγκιπας Φίλιππος της Ελλάδος, και υπήρξε ο σύζυγος της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Φίλιππος ήταν εγγονός του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων. Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος του WWF.
Επίσης, ο σημερινός πρόεδρος του ελληνικού τμήματος του WWF, είναι στέλεχος της Eurobank.
«Πράσινοι» επιχειρηματίες
Μπορεί οι δράσεις της Γκρίνπις να «πλασάρονται» σαν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές, κόντρα στα ...μεγάλα συμφέροντα, σύμφωνα όμως με το Αρχείο Ειδήσεων του BBC, στις 8/1/2002, το τμήμα της Γκρίνπις (Greenpeace) στη Βρετανία βρέθηκε στο στόχαστρο μετά την απόφαση του προέδρου της, Λόρδου Μέλτσετ, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εταιρεία δημοσίων σχέσεων Burson - Marsteller, τη μεγαλύτερη εταιρεία δημοσίων σχέσεων στον κόσμο, έναντι αδρής αμοιβής.
Οπως τόνιζε τότε το BBC, «στο πελατολόγιο της Burson - Marsteller περιλαμβάνονται κυβερνήσεις με πολύ "κακό μητρώο" στον τομέα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και πολυεθνικές διαβόητες για την αντι - οικολογική τους δράση. Πιο συγκεκριμένα, η Burson-Marsteller ανέλαβε, μεταξύ άλλων, να ωραιοποιήσει την εικόνα της κυβέρνησης της Νιγηρίας, όταν κατηγορούνταν για γενοκτονία στην Μπιάφρα, τον εξωραϊσμό της δικτατορίας του στρατηγού Βιδέλα στην Αργεντινή που ευθύνεται για τη δολοφονία 35.000 πολιτών καθώς και την κάλυψη των εγκλημάτων της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ.
Πελάτες της εταιρείας - εργοδότη του προέδρου της Greenpeace είναι, επίσης, το πυρηνικό εργοστάσιο στο Three Mile Island γνωστό από τη διαρροή του 1979, η Union Carbide που ευθύνεται για 15.000 θανάτους Ινδών που ζούσαν κοντά στο εργοστάσιό της στο Μποπάλ, καθώς και η βρετανική κυβέρνηση μετά το σκάνδαλο των τρελών αγελάδων»...
Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Γκρίνπις είναι ο Γιώργος Βερνίκος, γνωστός επιχειρηματίας, που το 1975 ίδρυσε και είναι πρόεδρος του ομίλου εταιρειών Vernicos Yachts. Το 1990 συνίδρυσε το ελληνικό γραφείο της Greenpeace, του οποίου εξελέγη πρόεδρος το 2001.
...και ο Γκορμπατσόφ «πράσινος»!
«Ψωμί» μυρίστηκε στην υπόθεση ΜΚΟ και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο Μ. Γκορμπατσόφ είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος της οικολογικής οργάνωσης «Διεθνής Πράσινος Σταυρός» (Green Cross International), που δημιουργήθηκε το 1993. Ο «Διεθνής Πράσινος Σταυρός» εδρεύει στη Γενεύη της Ελβετίας και έχει παραρτήματα σε πολλές χώρες του κόσμου (περίπου 20), ενώ για το τμήμα της Οργάνωσης στις ΗΠΑ έχει γραφτεί κατά καιρούς ότι πολλά από τα στελέχη του είναι ιδιαίτερα ...«ευκατάστατοι» επιχειρηματίες των ΗΠΑ.
Μη Κυβερνητικές που ...τα παίρνουν από τη CIA
Σαν υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος, οι ΜΚΟ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτό με όποιον τρόπο κριθεί αναγκαίος. Είναι αναπόσπαστο τμήμα των καπιταλιστικών μηχανισμών. Χρησιμοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα, παίζουν ενεργό ρόλο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Για παράδειγμα, το 2006 η Ρωσική Δούμα ψήφισε νομοσχέδιο, το οποίο απαγορεύει την απευθείας δραστηριοποίηση ξένων ΜΚΟ και περιορίζει τη δυνατότητα των ρωσικών ΜΚΟ να δέχονται ξένη χρηματοδότηση και να απασχολούν μη ρωσικό προσωπικό, μετά από αποκαλύψεις ότι τοπικά τμήματα των ξένων ΜΚΟ χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA. Απ' ό,τι φαίνεται, οι ΜΚΟ αξιοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις και τις μυστικές τους υπηρεσίες ως κινητήριος δύναμη για κοινωνικές αλλαγές αναγκαίες για την εδραίωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής...