Η χρεοκοπία του ρεφορμισμού
Το ΚΚΕ επενδύει
στην ηττοπάθεια «και τη διάσπαση των αγωνιζόμενων δυνάμεων. Δηλώνει διαρκώς
ότι καμιά αλλαγή δεν είναι εφικτή σήμερα, παραπέμποντας όλους τους αναγκαίους
πολιτικούς στόχους του κινήματος (διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΕΕ κλπ.)
στο ακαθόριστο μέλλον της "λαϊκής εξουσίας"». Αυτά γράφει η
εφημερίδα «ΠΡΙΝ», 19-20/4/2014 σε ρεπορτάζ που παρουσιάζει τη Διακήρυξη της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές. Η συγκεκριμένη τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι
στο ΚΚΕ δεν είναι καινούργια. Είναι η συνεπής τοποθέτηση μιας
«αντικαπιταλιστικής» στα λόγια και ρεφορμιστικής στην πράξη πολιτικής δύναμης.
Που πασχίζει να πείσει ότι μπορούν να επιβληθούν αντικαπιταλιστικοί πολιτικοί
στόχοι σε καθεστώς καπιταλισμού, αδυνατώντας να απαντήσει στην εύλογη κριτική
ότι δεν απαντά «ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση θα τους εφαρμόσει». Γιατί είναι
αυταπάτη να καλείς το λαό σε πάλη για πολιτικές αλλαγές σε όφελός του εντός του
καπιταλισμού. Είναι σαν να του λες ότι: Μπορεί το κεφάλαιο να έχει την
οικονομία στα χέρια του, την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, να έχει και την
εξουσία, αλλά η εργατική τάξη να επιβάλλει πολιτικούς στόχους, τέτοιους
μάλιστα, που της ανοίγουν το δρόμο για τη δική της εξουσία! Αυτή η γραμμή είναι
συγκαλυμμένη ρεφορμιστική.
Και για να μη λένε πάλι ότι τους
διαστρεβλώνουμε, παρουσιάζουμε αποσπάσματα από το ίδιο ρεπορτάζ της εφημερίδας
«ΠΡΙΝ». Γράφει: «Απαιτείται αγώνας για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την
ΕΕ. Δεν μπορεί αλλιώς να καταργηθεί το μνημόνιο και οι αποικιοκρατικές
δανειακές συμβάσεις. Δεν μπορεί αλλιώς να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς και
δημόσια αγαθά». (Εφημερίδα «Πριν», 19-20/4/2014). Και προκύπτει το ερώτημα:
Την αποδέσμευση ποιος θα την κάνει; Σ' αυτό πάλι δεν απαντούν. Γιατί είναι
υποχρεωμένοι να πουν είτε εργατική εξουσία είτε μια κυβέρνηση στο έδαφος του
καπιταλισμού. Αφού όμως αποσυνδέουν την αποδέσμευση από την ΕΕ από την εξουσία,
μπορεί να υποθέσει κανείς ότι αναφέρονται σε κυβέρνηση στο έδαφος του
καπιταλισμού; Ισως μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Αλλωστε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτό το
θέμα παραμένει ανοιχτό, στο μέλλον, λέει, θα μελετήσουν τη «σχέση κυβέρνησης -
επανάστασης», η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις στο
εσωτερικό όλων των ομάδων που την συγκροτούν που φλερτάρουν ανοιχτά με μια
κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.
Προς
επιβεβαίωση των παραπάνω παραθέτουμε άλλο ένα απόσπασμα από το ίδιο ρεπορτάζ: «Από
την έξοδο από την ΕΕ έχει συμφέρον η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Τα συμφέροντά τους απαιτούν κατάργηση όλων αυτών των αντιδραστικών συνθηκών και
μηχανισμών που τους επιβάλλουν. Ο μόνος που δεν έχει συμφέρον είναι η αστική
τάξη, η ολιγαρχία του πλούτου, όσοι ξεκοκάλισαν το δημόσιο πλούτο,
εκμεταλλεύτηκαν τους εργαζομένους και μας οδήγησαν στα μνημόνια. Η έξοδος από
την ΕΕ θα είναι μεγάλο χτύπημα για όλους αυτούς, γιατί σε αυτή στηρίζουν τη
βάρβαρη πολιτική τους».
Εδώ είναι φανερό ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
βλέπει τα πράγματα στατικά. Βεβαίως και σήμερα δεν υπάρχει αστική δύναμη στην
Ελλάδα που να θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ ή την Ευρωζώνη. Ομως ενισχύονται
τάσεις που θέτουν αμφιβολίες, αμφισβητούν την ΕΕ, υποστηρίζουν την ανάγκη
αλλαγής προσανατολισμού και προτεραιοτήτων στις διεθνείς συμμαχίες. Είναι οι
δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» που σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη
ενισχύονται ακόμα περισσότερο. Αλλωστε το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ ή την
Ευρωζώνη στο έδαφος του καπιταλισμού δε θα είναι αποκλειστικά υπόθεση ενός
κράτους, αλλά θα σηματοδοτεί συνολικές αλλαγές στην ΕΕ. Ο κίνδυνος κάτω από
ριζοσπαστική συνθηματολογία το εργατικό κίνημα να γίνει ουραγός θέσεων ενός
αστικού ρεύματος που θα διεκδικεί καλύτερη αναδιαπραγμάτευση των θέσεων του
κεφαλαίου σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο είναι υπαρκτός. Τέτοιες θέσεις
εκφράζουν ανοιχτά τόσο το «Σχέδιο Β» του Α. Αλαβάνου όσο και το ΕΠΑΜ. Απόδειξη
του πού οδηγεί η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι επιδιώχτηκε πολύμηνη προσπάθεια
για εκλογική συμμαχία με το πρώτο, ενώ αρχικά δεν αποκλειόταν συνεργασία και με
το δεύτερο.
Εν κατακλείδι,
οι αντιφάσεις αυτές στη γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανεξάρτητα από την αφετηρία τους,
αντικειμενικά οδηγούν την εργατική τάξη να κυνηγά έναν πολιτικό στόχο που είναι
τάχα σε όφελός της, θα κάνει ζημιά στο κεφάλαιο, αλλά θα τον υλοποιήσει μια
κυβέρνηση στο έδαφος της οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου! Παραλογισμός
σε όλο του το μεγαλείο. Αλήθεια, ποιος επενδύει στην ηττοπάθεια και τη
διάσπαση, ποιος στέλνει τους πολιτικούς στόχους της εργατικής τάξης σε ένα
ακαθόριστο μέλλον, το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καλεί το εργατικό, το λαϊκό κίνημα
να παλέψει για έναν αντικαπιταλιστικό πολιτικό στόχο που θα εφαρμόσει μια
κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού;
